امیر نعیمیان فعال هنری

زندگی یک رویاست رو دیدم و ارتباط جذابی بود بین صحنه ابتدایی کار و صحنه آخر که هردو در گورستان بود و انگار تلنگری بود به تماشاچی که زندگی همین بازی بین دو صحنه اول و آخر کار ه داستانی تراژیک که هر شخص و کاراکتر داستان رویای خودش رو دنبال میکنه ولی در مجموع ازشون بعنوان خانواده یاد میشه پدر خانواده در صحنه حضور نداره ولی با کمک از وئدیو پرژکتور حضورش و ملموس میکنن که این از هوشمندی تیم اجراست بازی تک تک بازیگران باور پذیر و قابلیت همزاد پنداری و داره طراحی صحنه با توجه به بضاعت سالن خوب و قابل قبول بود و از ابزارها خوب استفاده شد و سعی کردن به مینیمال بودن کار لطمه نزنن که باید در مجموع به تیم اجرا تبریک بگم.
فقط دو نکته بنظرم به کار لطمه میزنه یک ورود افراد بعد تایم ورود تماشاچی و شروع بازی بازیگراست و نکته دیگه احساس میکنم میشد از نور بهتر استفاده کرد البته اینهم بستگی به بضاعت سالن داره که آیا نور دیگری برای ارائه وجود داشته یا خیر .
در مجموعه کاری بود که ارزش دیدن رو داشت.

اختراع والس
انتخاب اسمی گمراه کننده که وعده رقص و موسیقی به تماشاچی میدهد اما حکایت چیز دیگریست و این دقیقا تمام نمایشنامه است گمراهی ،فریب، دروغ مردی ساده با لباسی مندرس، گوشه نشین، با وعده های عالی که نماد رهبران بظاهر ساده زیست دنیاست با اختراع معجزه یا خوش شانسی در اوج غفلت حاکمان زمانه اش، سکان دار کشتی بی سکان میشود اما حس کوفتی بیشتر خواستن را پایانی نیست .
اختراع والس علیرغم نقدهای تندی که خواندم کاریست دیدنی و فکر شده، مسیریست از گاندی تا قذافی که هیولای قدرت را به تصویر میکشد انقلابی با انفجار کوه، انقلابی شبیه انفجار نور
عدم وفاداری به متن و یا فاصله بازی بازیگران و نکاتی این چنینی حتما در بهتر شدن اثر موثر خواهد بود ، لیکن بازی ها قریب به اتفاق در قالب فرم تعریف شده بود و کمتر موردی دیده میشد که تمپو وریتم جاری در فرم کار رعایت نشود. بی شک نمی توان بازی حسی و تحسین برانگیز حسن معجونی را با بازیگران تازه به صحنه آمده قیاس کرد، مقایسه ای که همیشه در نقدهای بازیگری بشکل کسل کننده ای تفاوت میان باتجربه وآماتور را نادیده می انگارد و به جای ترغیب و تشویق ، حس سرخوردگی می افزاید.من به عنوان تماشاچی تئاتر هیچ اثری رو بد نمیدونم چون برای ارائه اش، وقت و پول هزینه شده و اگر به سلیقه من نزدیک نیست دلیل بر بد بودن اثر نیست،آنچه که بیشتر نظرم رو جلب می کنه محتوا و فرم اثر و خلاقیت موجود در اونه، در طراحی صحنه با وجود حضور اکسسوار های زیاد و دکور آینه اندود سقف صحنه ، فشردگی خاصی موج می زنه که پاره ای اوقات مینیمال به نظر میرسه ، دقیقا مثل مغز پرتلاطم والس که در عین پیچیدگی ، بسیار راحت و ساده در مورد ... دیدن ادامه ›› اختراعش سخن می گفت. انتخاب رنگ صورتی برای لباس های چند کاراکتر اصلی به نوعی همسو با فضای فانتزی کار بود نور پردازی و موسیقی و بقیه ایتمها هم به اندازه زحمتی که کشیده بودند قابل تقدیر بود. به تیم اجرا خسته نباشید میگم. و برای درخشش های بعدیشون امید و عشق خواهانم.

نمایشی دیدم که انتظار داشتم داستانی تازه و نشنیده و ندیده برام تعریف کنه اما اینطور نبود اما بازی خوب بازیگران باعث شد پشیمون نباشم برای وقتی که برای این نمایش گذاشتم امیدوارم شاهد موفقیتهای بیشتر تک تک عوامل اجرایی این کار در آینده نزدیک باشم.

کاری خو ب که نه تنها ذهنت و تو زمان نمایش با خودت رو خط داستان نگه میداره بلکه بعد نمایش هم باهات همراه میشه و این نشان دهنده گیرا بودن اثره ،ما وارد جزیره قربانیان میشیم قربانیانی که هیچ نقشی در اینکه فرصت انتخاب داشته باشند نداشتند و این که چجوری اینها بهم وصل میشن نشان دهنده قوی بودن متن نمایشه ،بازی خانم آیه کیانپور در صحنه اول و آخر کار جز نقاط قوت کاره که سیلی خودش و به تماشاچی میزنه ،طنازیهای مادرانه خانم نوشین تبریزی هم در جای خودش دیدنی بود اما به کاراکترهای دیگه که همگی به نوعی قربانی مسائل مختلف شده بودند پرداخته نشد و فضا برای معرفی عمیقتر کاراکترها ایجاد نشد .
یکنواختی چیدمان صحنه با توجه به پریود زمانی ،وعدم تعویض دکور و یکنواختیش این رو به مخاطب القا میکنه که شاهد نمایش هستی اما به هر حال خوشحالم که فرصت دیدن اینکار برای من فراهم شد و به کلیه عوامل کار خسته نباشید میگم .درخشا و مانا بر روی تمامی صحنه ها.

داستانی خوب ولی با ریتمی کند که به بدنه نمایش لطمه میزد و بحث دیگه چیدمان دکور بود که دست و پا گیر به نظر میرسید و با هاش نمیشد ارتباط برقرار کرد که این رو بازی خوب جواد یحیوی و سعید داخ پوشش میداد طراحی لباس نظرم و جلب نکرد و اگه میخواستم دقت کنم شاید نقطه ضعف کار محسوب میشد و نظری هم که داشتم این بود که دوس داشتم کاراکترهای داستان از صحنه خارج نشن و براشون میزانسن تعریف میشد تو صحنه مث زمانهایی که جواد یحیوی میرفت تو اون باکس سفید قرار میگرفت و به ضرورت داستان خارج میشد .در مجموع خسته نباشید و ارزوی موفقیت برای کل تیم

سه کیلو دویست و پنجاه گرم روایتی بود که این جمله رو در ذهنم تداعی میکرد که زندگی بر بیچارگان اجبار است .دکور کار باعث میشد که بازی بازیگران باور پذیر به نظر برسه و انگار از پنجره ای داری به خونه همسایه ات نگاه میکنی .کاراکترها تقریبا هرکدام داستان خودشون و بازگو کردن ولی فک کنم به جهت محدودیت زمانی به چند شخصیت زیاد پرداخته نشد مثل کاراکتر محترم ولی بازی خانم یوسفی کارکتر محترم و دلچسپ و دوست داشتنی کرد .محمد نادری با تواناییش تونست فاصله خودش با همبازیاش و کم بکنه تا کم تجربگی اونا زیاد به چشم تماشاچی نیاد که جای تحسین داره ،وجود بازیگر ملیت افغانی هم نشاط ویژه ای به صحنه با اون گویش دلنشینش داد که از هوش کارگردان باید تقدیر کرد .ونکته اخر اینکه جنس و بسته بندیش به نظر سه کیلو دویست و پنجاه نمیومد کمتر بود