امیر نعیمیان فعال هنری

نمایش داستان باغ وحش .... یا آقا ذبیح، یک کار کمدی فانتزی مینیمال است، وقتی با یک کمدی فانتزی طرف هستیم، پس جهانی پیش روی ما گشوده می شود که با دو دوتا چهارتای منطقی سازگار نیست، حیوانات حرف می زنند، منصب می گیرند و صاحب صفات و اکت هایی می شوند که معمولا برای انسان قائل هستیم. و با این تکنیک جهان فانتزی، حرفهای خودش را در ظاهر ساده اما در باطن پیچیده بیان می کند.
در اجرای این سری داستان آقا ذبیح، حیوانات به قدری درست پرداخت شده اند که حتی در بعضی موارد مرزهای کاراکتر بودن را لمس می کنند و برای لحظاتی از تیپ خارج می شوند. مولف بودن کارگردان منجر به این می شود تا هر زمان و هربار از تماشای اثر، رنگ و بو و اتود های تازه و بدیعی در آن نمایان شود.
همه چیز در حد خوب و متوسط رو به بالاست.
واگر اندکی در طراحی ها دقت لازم جهت ارائه تصویری شکیل تر به عمل می آمد خیلی بهتر میشد .
در هر حال، این نمایش یک اثر کمدی فانتزی جذاب است، که حتما ازعهده رسالت خندان مخاطب بر خواهد آمد.
خسته نباشید.

سلام و خسته نباشید به سیئری ها.
سیئر( رئیس برعکس) از همان ابتدا با نامش به ما یادآوری می کند، که قرار است روایتی معکوس یا بهتر بگویم غیر خطی و آشنازدا را ببینیم. روایتی که با منولوگ هایی پیرامون وضعیت آدمیزاد در دنیای اطرافش و تقابل او با محیطش و دیگران آغاز می شود، و بعد عده ای محصور در یک کلونی در جستجوی راهی برای رهیایی را میبینیم.وجود یک روایت غیرخطی مدرن در این اثر جذاب است و به تزریق فضایی وهم آلود به اجرا مخاطب را وا میدارد تا از ابتدا تا انتها بدون پلک زدن، توجهش را به ان بدهد تا سرانجام فرم اتفاق افتاده را درک کند. فرم (محتوا) در این اثر بر متن غالب است که البته با انتخاب این شیوه اجرایی، این اتفاق ناگزیر است، اما می توانست با گنجاندن چند پاره کوتاه، یک خط سیر داستان گونه( نه لزوما روایت داستانی بلکه صرفا زنجیره ای متوالی از خرده پی رنگ ها ) به کار بیفزاید تا مخاطب عام نیز ارتباط معانی آن را بهتر دریابد.
کار بشدت کارگردانی شده، و گواه آن بازی های یکدست، طراحی کاراکتر و فیگور ، قاب های حساب شده، تنیدگی نور و المان ها در اجرا، مینیمال بودن و در عین حال کاربردی بودن صحنه، استفاده همه نقاط صحنه نمایش برای بازی، ریتم و تمپوی مناسب با محتوا ، استفاده از موسیقی که نه به کار سوار است و نه از آن جدا، نشان از کارگردانی حساب شده اثر دارد.
موسیقی و تسلط نوازندگان آن، در اختیار ساخت آمبیانس کلی کار است و در واقع به یک موتیف زاید یا صرفا موسیقی برای یک تئاتر تبدیل نشده، و این به قوام اجرا کمک بسیاری کرده است.
طراحی کار در راستای خاصیت فرم و شیوه اجراست، و گاها بسیار متناسب بر تن فرم اجرایی نشسته است، مانند قفس و دو کاراکتری ... دیدن ادامه ›› که درون و بیرون آن هستند. البته جسد های آویزان هم ایده خوبیست، لیکن یک مشکل دارد و آن جایگاه آنهاست، تقریبا تا نیمه های اجرا به واسطه نور پردازی و قابهایی که رو صحنه پشت سر هم اتفاق می افتد، به چشم نمی آید، در صورتی حضورشان بسیار موثر در فرم است. لذا پیشنهاد می کنم ، کمی پایین تر قرار بگیرند و با نور پردازی ویژه ای از همان آغاز مخاطب را متوجه حضورشان کنند.
و یک حسرت برای عکاسان، که با وجود قابهای درخشان، به دلیل سرعت تبدیل قابها به هم و البته تعداد بازیگران، جذابیت آن در برداشت تصاویر تله و واید است، که گاها ممکن است از دست برود.
در نهایت اینکه، سیئر یک اثر خوش ساخت، خوش ریتم و البته تأمل بر انگیزست که این ویژگی آخر، یکی از نقاط قوت اجراست.
به امید موفقیت این تیم پر انرژی و جوان در جشنواره فجر.

شیزوفرنی یک بیماری روانی است که درآن فرد دچار توهم، هذیان و گسیختگی افکار می شود در ابتدا این توهمات بیشتر شنیداریست، به مرور دیداری شده و در نهایت فرد دچار تردید هویتی ، یا جایگزینی هویتی می شود و اصطلاحا خودش را دیگری فرض می کند.
این توضیح را از آن جهت در مقدمه نظرم نوشتم، تا بدانیم با چگونه اثری مواجهیم. اثری با متنی شاخص که تمامی حالات یک ذهن پریشان از هم گسیخته را از توهمات شنیداری تا دیگرانگاری خویشتن ، به ترتیب و بر اساس ماهیت کاراکتر بیمار ،به رشته تحریر درآورده.
این توهمات فقط گوشه هایی کلیشه ای از ذهن بیمار فرد نیست، بلکه هر کدام خرده داستانی مستقل را روایت می کند که در جریان مسیر اصلی داستان، حرفهایی برای گفتن دارد.
اگر بخواهیم بیشتر به متن و کمدی بودن اثر بپردازیم و نقد منصفانه ای بنویسیم، باید مفهوم کمدی را دریابیم. کمدی نقطه مقابل تراژدیست، یا می توان گفت همان تراژدیست که از منظر دیگری به آن می پردازیم.
وقتی در اشکال مختلف تئاتر و تصویر بویژه آثار به اصطلاح دغدغه مند این روزها مساله تجاوز و تعدی به حریم شخصی دیگران مطرح می شود، و کسی دم ... دیدن ادامه ›› از کشاندن مخاطب به بهانه های جنسی نمی زند، پس می توان با ایجاد یک فضای کمدی نیز همین عمل را تقبیح کرد، پس حرف زدن از آن نباید به منزله شوخی جنسی تلقی شود.
ساختار این اثر بر اساس هجو خط قرمزها، دردهای اجتماعی، معضلات روز جامعه، اتفاقات تاریخی و .... همگی به درستی و با دلیل کاملا آشکار در متن آورده شده.
اینکه قصه ها ملغمه ای از همه چیز است اما هر کدام هویتی کاملا مستقل و در عین حال دارای بیان قاطع و غیرقابل حذف از شیرازه متن است. نکته درخشان دیگر اثر شکل ورود از هر داستانک به داستانک بعدیست، که کاملا حساب شده و منطقی اتفاق می افتد و گسستی در آن ایجاد نمی شود که مخاطب را سردرگم کند. بلکه اورا منتظر و مشتاق اتفاق بعدی نگه می دارد.
نمی توان این اثر را دید و کارگردانی بشدت مینیاتوری آن در دیزالو شدن صحنه ها در هم نادیده گرفت. پاراوان هایی که با هر بار تغییر صحنه با سایه بازی، یادآور پیش پرده خوانی تئاتر آئینی-سنتی ایران است. بشدت طراحی ساده این اثر را عمیق تر جلوه می دهد. میزانسن ها کارآمداست و رفت و آمد اضافه کمتر در صحنه دیده می شود.
بازی ها بشدت گیراست و نمی توان تفکیکی بین کیفیت آنها قائل شد ، از دو بازیگر اصلی کار که هنرمندانه ایفاگر نقش هستند تا نقش های کوچکتر همه با مسئولیت پذیری به ایفای نقش می پردازند.
موسیقی دلچسب و دلنواز است ، و آهنگ های انتخاب شده ضمن حفظ فضای نوستالژیک بشدت با کمدی اثر همخوان است.
اثری که درگیری ذهن یک بیمار را با شاکله کمیک به تصویر می کشد اما در پایان با سماعی جنون آمیز، حکایت اصلی و دردمندانه یک ذهن از هم گسیخته را در مقابل چشمان ما نشان میدهد.
و اینجاست که اثر پارا از یک کمدی صرف فراتر میگذارد و در گروتسکی عمیق ما را در بهت و اعجاب روان غوطه ور می سازد.
و این همان پیچیدگی روان انسان است که هیچ مرز و قاعده منطقی را بر نمی تابد.
.
سپاس از همه عزیزان نمایش شیزوفرنی که چراغ تئاتر را آبرومندانه روشن نگهداشته اند.
چه کسی می خواهد، من و تو ما نشویم. خانه اش ویران باد.

اجرایی سخت که دیدن کارو برای تماشاچی هم سخت میکردواین سعی کارگردان بود تا تماشاچی هم اون کلافگی و تنگنارو احساس کنه که بواسطه ریتم کندی که به داستان داد این اتفاق افتادنی شد، اونها مجبور بودن تا رسیدن بهار صبر کنن و تماشاچی تا پایان نمایش ولی فاصله بازیگران و دوریشون از تماشاچی اون ارتباط لازم رو میتونه برقرار نکنه یعنی من ترجیحم این بود که طراحی دکور که به خوبی اجرا شد در جا نمایی هم دقت به عمل میاورد و اونقد بازیگران رو دست نیافتنی و دور مستقر نمیکرد که این عمق صحنه باعث میشد بواسطه ریتم کند دقیقا هر لحظه حس کنی که نمایش میبینی و پخش صدا از باندهای سالن هم مزید بر علت بود در حالی که نزدی بود ن شاید کار خوب رو دلچسپ تر هم میکرد .
طراحی صحنه و لباس در جای خودش خوب بود اما ترجیح میدادم با توجه به هزینه ای که برای دکور شد اون قالب یونیلیتی و توی کار نمیدیدم و نکته بعد جدا از بازی بسیار خوب تک تک بازیگران و خانم جعفری فقط این بی توجهی برام زیاد خوشایند نبود که مادر بزرگ فقط اگه اشتباه نکرده باشم با یه چاقو واسه وضع حمل میره ولی با کلی وسایل بعد وضع حمل برمیگرده در پایان باید بگم خسته نباشید .