من روى صندلى نرمم لمیده بودم و گاه گاهى جابه جا میشدم و حتى گاهى زانوهام و میمالیدم و پام و دراز میکردم و فکر میکردم که دقیقاً دنیا به همین بی رحمى است و دقیقاً عشق به همین تلخى... شاید اگه من هم سیگارى دم دست داشتم همگام با رومئو آتش میکردم و غرق در خاطرات تلخ آشنایى ام با تو دقیقا تو همین پارک میشدم ... تاوان عشق سنگینه چه براى من چه براى ژولیت چه براى آتش نشانهاى امروز پلاسکو........

ای کاش می‌توانستم
خون رگان خود را

من

قطره
قطره
قطره

بگریم

تا باورم کنند.



ای کاش می‌توانستم
یک لحظه می‌توانستم ای کاش



بر شانه‌های ... دیدن ادامه ›› خود بنشانم
این خلقِ بی‌شمار را،
گرد حباب خاک بگردانم
تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست
و باورم کنند.



ای کاش
می‌توانستم!

احمد شاملو

هیچ چیز، سفید سفید یا سیاه سیاه نیست. سفید گاهی همان سیاه است که خودش را جور دیگری نشان داده و سیاه هم
...گاهی سفید است که سرش کلاه رفته

زندگی در پیش رو_رومن گاری

ببین کاراتو آخه؟ تا کی میخوای از اون مغز لعنتی و به کار نندازی؟ تو نباید تو این شرایط من و به این اجرا دعوت میکردی... این همه اجرا این همه کار این همه سناریوی مسخره دیگه... ای بابا دقیقا باید من و به کاری دعوت میکردی که انقدر تو این مدت توی زندگیم جریان داشته باشه؟.. هیل؟ اگه هریسون تصمیم گرفت بمیره به خاطر ضعف جسمانیش یا به طور کلی فلج شدنش نبود احمق... به خاطر این بود که به تمام نقطه های شیرین زندگیش رسیده بود... اون یک مدرس مجسمه ساز بود که با تار تار وجودش زندگی کرده بود... مادر و پدرش رو تو یه چشم به هم زدن درک کرده بود و به افراد دورش که حالا شده بودن اسکات،اندرسن،امرسن،سدلر و حتی جان هم هیچ وابستگی نداشت... میفهمی احمق؟ من کاملا بر عکس اونم... من هنوز هزارتا کار نکرده دارم و هزار تا آغوش گرم نچشیده و هزارتا بوسه نداده.. بعد تو من و بردی نشوندی روی صندلی شماره 11 ردیف اول؟ که چی و ثابت کنی ؟ تفاوت من و هریسن؟ آره ما با هم فرق داریم...اون خیلی خیلی خیلی قوی تر از منه... نمیدونم تو اون لحظات و باید میخندیدم یا گریه میکردم یا به حضور تو و قدم زدنات با اون جوراب زردت افتخار میکردم.. من گیج گیج بودم... و تو هم انقدر درگیر مشغله های کاریت هستی که مدتها یادت رفته بود از من بپرسی؟ هی رفیق خوبی؟ اوضاع به کامت هست ؟ که من جواب بدم نه و تو بفهمی که چقدر و چقدر من و هریسن شبیهیم و شاید من نباید هیچ وقت رو اون صندلی مینشستم... هیل؟ با تمام این تفاصیر باز هم میگم که تو یکی از بهترینها بودی... و باز هم میگم که تلاش و متلاشی هم خانواده هم هستن.. و اینکه دوستت دارم ابله...
متاسفم که نمیتونم نظر کارشناسانه بدم .. این نمایش و دوست داشتم فقط و فقط به خاطر حسم به خاطر دیالوگ های خوبش و بازی دوست خوبم و حس تشابه من با هریسون...

این همه پنجره رو به بهارون مال تو
ابر گریه مال من،زلال بارون مال تو
همه دلتنگی عاشقای دنیا مال من
حرفای قشنگ شاعرای ایرون مال تو
میدونی تو شهر لیلی یه دیوونه بود و بس
اما توی شهر ما این همه مجنون مال تو
خدا ماه و گل و شب رو به تو داده نفسم
صورت ماه،لب سرخ،موی پریشون مال تو
با ستاره ها اگه رفتی توی خلوت سحر
ناز خورشید و نخر،ماه شبستون مال تو
از همه دنیا فقط کنج دل تورو میخوام
قصر آسمونیه شاه پریون مال تو
شعر :آرش غنی زاده
اجرای این موزیک مال فرمان فتحعلیانه و من فقط برای تبریک تولد بهترین رفیق این و بهش هدیه میدم.

دیروز همه هوش حواسم به شما بود... همه لحظه هام داشت پیش شما سپری میشد... حتی وقتی توی یک کافه رستوران گذری روی نیمکت چوبی نشسته بودم و باد پنکه ای که توی گذر کار گذاشته بودن توی صورتم میخورد، دودسیگار بهمنم و با خودش میبرد، وقتی میون همهمه ی توی گذر و توی چراغای روشن شهر چند لحظه ای به برج میلاد خیره شده بودم... یاد شما بودم و گذشته ها... یاد جوان بودنم که یک ساله چطور ته کشید... یاد ثانیه های خوشی که داشتیم... یاد بی دغدغه بودنم و بودنمون... یاد شبهای اجرا... آخ که دلم تنگه... تنگ خودم،تنگ شما،تنگه نفس کشیدن راحت توی هوای گند تهروون،تنگه قهقهه هامون... تنگه بک استیج و هیجانات،تنگه قلیون های بعد از اجرا ساعت یک شب،تنگه زندگی .... که هنوزم شقایق داره ...چراغهای کافه هم خاموش شد و تنها روشنایی شهر شد آتیش سیگار من... همه چی تو سکوت فرو رفت و فقط گاهگاهی صدای خنده های چند جوانک مست بلند میشد... وقت رفتنه... وقت رفتن به دنیای واقعیه جدا از خیال...دوستون دارم رفقا و همیشه براتون آرزوی موفقیت میکنم...

کاش بازهم اجرا بذارن... من باز هم میبینم ... با هر باز هم اجرا من هم باز هم میبینم