«پادشاهی»؛ روایت عاشقانه‌ای تازه از مهدی میرزایی

مهدی میرزایی، خواننده و ترانه‌سرای موسیقی پاپ، با بیش از ۱۶ سال فعالیت مستمر در عرصه موسیقی، تازه‌ترین اثر خود با عنوان «پادشاهی» را منتشر کرده است. این قطعه عاشقانه، ادامه‌دهنده مسیر هنری این هنرمند در ارائه آثاری احساسی و مخاطب‌محور به شمار می‌رود و تلاش دارد با زبانی ساده اما عمیق، مفهومی متفاوت از عشق را به تصویر بکشد.

«پادشاهی» قطعه‌ای است که در آن، عشق نه‌تنها به‌عنوان یک احساس، بلکه به‌مثابه قدرتی مسلط و تأثیرگذار معرفی می‌شود؛ عشقی که در قالب «پادشاه قلب» توصیف شده و جایگاهی والا و حاکم بر احساسات انسانی دارد. فضای کلی این اثر عاشقانه بوده و روایت آن بر پایه وفاداری، دلبستگی و تسلیم احساسی در برابر معشوق شکل گرفته است؛ مفاهیمی که همواره جایگاه ویژه‌ای در آثار مهدی میرزایی داشته‌اند.

ترانه و ملودی این اثر را خود مهدی میرزایی بر عهده داشته است؛ امری که نشان‌دهنده نگاه شخصی و ارتباط مستقیم او با محتوای قطعه است. این یکدستی ... دیدن ادامه ›› میان شعر و موسیقی باعث شده «پادشاهی» از نظر احساسی انسجام قابل توجهی داشته باشد و پیام عاشقانه آن بدون واسطه به مخاطب منتقل شود. تنظیم قطعه توسط مصطفی حسینی انجام شده و با بهره‌گیری از فضایی ملودیک و هماهنگ با حال‌وهوای اثر، نقش مهمی در تقویت حس عاشقانه قطعه ایفا می‌کند.

در بخش نوازندگی، گیتار توسط امیرسالار ارزنلی نواخته شده که حضور آن، رنگ و بویی گرم و صمیمی به فضای موسیقایی اثر بخشیده است. همچنین میکس و مسترینگ قطعه بر عهده پوریا زمانی بوده که با پرداخت دقیق جزئیات صوتی، کیفیت نهایی اثر را در سطح استانداردهای حرفه‌ای موسیقی پاپ قرار داده است.

«پادشاهی» را می‌توان یکی از قطعات شاخص آلبوم «صدای دل» دانست؛ آلبومی که بر پایه احساسات درونی، تجربه‌های شخصی و نگاه عاشقانه هنرمند شکل گرفته و تلاش دارد ارتباطی نزدیک با مخاطبان برقرار کند. انتشار این اثر، بار دیگر جایگاه مهدی میرزایی را به‌عنوان هنرمندی مستقل و فعال در عرصه موسیقی پاپ تثبیت کرده و نشان می‌دهد او همچنان با تکیه بر تجربه و نگاه شخصی خود، مسیر هنری‌اش را با جدیت دنبال می‌کند.

این قطعه هم‌اکنون در دسترس علاقه‌مندان موسیقی قرار گرفته و انتظار می‌رود با توجه به فضای احساسی و ساختار ملودیک خود، مورد توجه مخاطبان موسیقی پاپ و علاقه‌مندان آثار عاشقانه قرار گیرد.

بلین سنگاوی

آقای “بلین سنگاوی” (به کُردی: بەڵێن سەنگاوی) با نام اصلی "بلین رضا"  (به کُردی: بەڵێن ڕەزا)، شاعر معاصر کُردزبان،  زاده‌ی سنگاو و ساکن سلیمانیه است.


┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄



(۱)
غیر ... دیدن ادامه ›› از خدا،
هیچ چیزی را نپرستیده‌ام.
غیر از تو هم
کسی را دوست نداشته‌ام.
زیرا قلب هر شخصی
تنها جایگاه دو چیز است:
آنجا خدا و اینجا شیرین!


(۲)
کی بر می‌گردی؟
دیگر حوصله‌ام سر رفته اینجا
در این خیابان، در این سرزمین، در این ستاره!
برگرد گلم!
خودت می‌دانی که چند سردرگم و پریشانم
برنگردی، من هم خواهم رفت!
و چون رفتم،
آه من نه،
لیکن دعای مادرم نابودت خواهد کرد.
کی بر می‌گردی؟


(۳)
من که عمر نوح ندارم
یک عمر در انتظارت بمانم!
تا وقتی که اینجا هستم
چرا نمی‌گذاری به آرزویم برسم و
چشمانم چشمانت را ببیند...
پروانه‌ی دلم که اکنون
بر روی گل رویت نشسته است
پر نده!
خسته بال است
باغچه‌ی خود را ول کرده و
در این شهر غریب
جز گل روی تو
گلی را سراغ ندارد.



نگارش و ترجمه‌ی اشعار:
#زانا_کوردستانی

زمان


لحظه ها نرم و ساکت می بارند
و روزی ملال انگیز را
چکه چکه می سازند.
خون می چکد از سر انگشت زمان
چکه چکه،
تیک تیک،
ساعت بی خبر از عمق زمان می گذرد.
در ولنگاری خود
منتظر، پرسه زنان بودم من
تا کسی یا چیزی
راه را طی شده پیشم فکند.


خسته ... دیدن ادامه ›› بودم آن روز
خسته از پاشش آب
خسته از تابش نور
کودکی بودم و عمرم چه بلند
خسته از آنکه به من داد این پند:
«نکُش امروزت را»


و من او را کُشتم.
من به دست خودم او را به امانت دادم
دادمش به خورشید.
و عقاب خورشید
آمد او را به هوا برد که برد.
من دویدم پی خورشید دوان
پس بگیرم همه ی عمر و زمان.
خورشید همان بود که بود،
همان است که هست.
می دود می تازد
تا باز برآید از پشت.


سال ماه می شود و هفته و روز و ساعت
و زمانی که تو گویی که نبوده است و نیست
نقشه ها نقش بر آب
یا که خطی در هم
رسم زیستن در زمانی که گذشت،
و دگر هیچ نمانده است برای ترسیم.


تو بگو آنچه کنون می بینی:
خانه ام مهمانی است
مجلسی طولانی است
تن من خوابیده است
استخوان هایم گرم
جرثومه ی فرسوده ی ملعون زمین می گوید:
«من نزاییدمش این آدمک ننگین را»


خانه...
خانه، دوباره خانه.
دور دست ها
آن سوی دشت
ناقوس آهنین مومنان را به سجود می خواند.
کفنم را پسری باز گشود
گردنم را بگرفت
و تکان داد و بگفت:
«بشنو افسون زمان را اکنون»

زجر کودکی
✍ زانا کوردستانی


چند دقیقه‌ای مانده بود که قطار مسیر من برسد.
روی یکی از صندلی‌های ردیفی ایستگاه نشستم. هیچکس نبود جز پسرکی سبزه با موهای سیاه فرفری.
چند قدم جلوتر، پنج-شش نفر ایستاده و منتظر رسیدن قطار مترو بودند.
نگاهی به کودک بغل دستی‌ام انداختم. چقدر شبیه بچگی‌های خودم بود.
او هم به من زل زده بود. چندین بار نگاهمان به هم گره خورد. با خودم گفتم ... دیدن ادامه ›› که این بچه را کجا دیده‌ام؟! اما هرچه‌قدر فکر کردم، متوجه نشدم.
صدایم را توی گلویم انداختم و بلند گفتم: ببخشید! پدر و مادر این بچه کجان؟
دماغش آویزان شده بود.
هیچکس جواب نداد...
رو به خودش کردم و پرسیدم: بچه جون، بابا مامانت کجان؟
بدون جوابی، هاج و واج نگاهم می‌کرد.
چند لحظه‌ای همان‌طور دو نفری در سکوتی سنگین به همدیگر نگاه کردیم.
بعد دستم را طوری که نه بترسد و نه ناراحتش کنم، جلو بردم که شانه‌اش را بگیرم.
- یا خدا!
دستم از شانه‌هایش رد شد.
- یعنی چی؟!
چند بار دیگر دستم را آوردم و بردم، شانه‌اش را حس نمی‌کردم، دستم را به سرش کشیدم، سری نبود، خواستم دستایش را بگیرم، چیزی نبود.
از ترس، مثل دیوانه‌ها از جایم بلند شدم و از ایستگاه خارج شدم. توی یکی از راه‌روها باز دیدمش. به من زل زده بود. من همچنان داشتم فرار می‌کردم.
به ایستگاه اتوبوس رسیدم. به نفس نفس افتاده بودم. روی یکی از صندلی‌ها نشستم تا هم نفسی تازه کنم و هم منتظر بمانم که اتوبوس خط واحد برسد و به مقصد بروم.
آرنج‌هایم را روی زانوهایم گذاشتم و دو دستی سرم را گرفتم و به کف پیاده‌رو خیره شدم.
- این چی بود خدایا؟ نکنه جن و پری بود؟ شایدم خیالاتی شدم.
با صدای بوق اتوبوس به خودم آمدم.
بلند شدم، دیدم همان بچه هم با من از روی صندلی ایستگاه بلند شد.
پاهایم سست شد. صدای ضربان قلبم به گوشم می‌رسید. خواستم آب دهانم را قورت بدهم، نتوانستم. گلویم از ترس خشک شده بود. با صدای لرزان و پر از ترس و استرس، فریاد زدم: خدایا!
ولی انگار هیچکس جز خودم. این فریاد را نشنید.
فورن به داخل اتوبوس پریدم. چند نفری داخل نشسته بودند. متعجب از رفتار من، شروع به پچ‌پچ با هم کردند.
رفتم و روی آخرین صندلی نشستم. می‌خواستم کسی را نبینم. دستم را روی لبه‌ی صندلی جلویی گذاشتم و سرم را روی دستم، و چشمانم را بستم.
هزار فکر و خیال جورواجور در ذهنم رفت و آمد می‌کرد. هنوز از ترس پاهایم می‌لرزید. زور زدم که لرزشش را متوقف کنم. نشد که نشد.
برای چند لحظه سرم را بلند کردم که ببینم کجای مسیرم. یک آن از گوشه‌ی چشمم، باز همان بچه را دیدم که کنارم، روی صندلی بغل دستی‌ام نشسته است.
به خودم آمدم. زل زدم توی چشمان میشی‌اش.
- تو کی هستی؟ یا چی هستی؟ چی می‌خوای از من؟!
بچه همچنان ساکت و بی‌صدا به من نگاه می‌کرد.
- ببین بچه! من حوصله‌ی این مسخره‌بازی‌ها رو ندارم. هزار جور کار و گرفتاری دارم و تو این وسط افتادی به جون من و داری وقتم رو تلف می‌کنی.
جرأت نداشتم به او دست بزنم. می‌ترسیدم باز دستم از بدنش رد بشود.
- نکنه جنی؟! پری؟! شایدم شیطان؟!!!
- آه خدای من! من که به این اراجیف اعتقاد ندارم!
- نکنه دیوونه شدم... عقلم رو پاک از دست دادم! نگاه دور و برم، همه دارن با پوزخند بهم نگاه می‌کنن...
- تو رو خدا بگو کی هستی؟!
بچه از جبیش یک مشت برگه زردآلو در آورد و جلوم گرفت و گفت: نمی‌خوری؟!
گیج و منگ بهش نگاه کردم. دست بردم یکی از برگه‌ها را بردارم. باز چیزی به دستم نیامد.
حیران به بچه نگاه کردم.
لبخندی زد.
در جوابش لبخند تلخی زدم. پاک دیوانه شده بودم.
- چی می‌خوای از جونم؟
- منم!، خودت! بچگی‌هات!
- بچگی‌هام؟!!
انگار راست می‌گفت. خیلی شبیه من بود. شبیه بچگی‌هایم. بدترین قسمت زندگی سی و چند ساله‌ی من. دقیقن شبیه همان دورانی از کودکی‌ام که بیزار بودم از آن. شبیه دورانی که از خاطراتم برای همیشه حذف کرده‌ بودم.
با نگرانی دست بردم و از جیب کتم، کیف پولم را در آوردم. نگاهی به عکس بچگی‌هایم انداختم. کپ خودش بود. اصلن خودش بود.
- متنفرم ازت!، متنفرم از آن سال‌ها!
عرق سردی بر پیشانی‌ام نشست. سرمای دانه دانه‌اش را بر پوست پیشانی‌ام حس می‌کردم.
چند مرتبه سرم را به شیشه‌ی اتوبوس کوبیدم.
- نه این که حقیقت نداره...
دوباره به بچه نگاهی کردم. به عکس خودم هم نگاهی کردم.
- بخدا دیوونه شدم!
بچه که همچنان به من نگاه می‌کرد، لبخندی زد و دوباره برگه زرد‌آلوها را جلویم گرفت و گفت: نخوردی ها!!!


#زانا_کوردستانی

شالاو وریا

آقای "وریا عدی" (به کُردی: وریا عدێ)، مشهور به "شالاو وریا" (به کُردی: شاڵاو وریا)، شاعر کُرد زبان معاصر است.
کتاب "کاروان کلمات"، مجموعه‌ای از اشعار اوست، که چاپ و منتشر شده است.

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄

(۱)
من قندیلم، من کوه سربلند هلگوردم
غرق شدم،
به آتش کشیده شدم،
سوختم،
ولی کماکان زنده‌ام.
صدها سال‌ است که چهار پارچه‌ی تنت از ... دیدن ادامه ›› من جدا شده است
لیکن هنوز زنده‌ام و
مفتخرم که کُرد هستم...
دشمنان کردستان بدانند و آگاه باشند
که من کُردم!
که من کُردم!
و همیشه با سربلندی خواهم زیست.


(۲)
آه ای "مظلوم کوبانی"!
از وقتی که تو سر بلند کردی
آتش دشمنان دیگر سوزنده نیست!
لعن و نفرین بر هر کُردی که
از تو حمایت و پشتیبانی نکند...

من مطمئنم
که با همت و تلاش تو
کردستان آزاد و
میلیون‌ها کُرد،
خوشحال و دلشاد خواهند شد.


(۳)
آه ای معشوق من!
می‌خواهی بدانی که عشق من به تو چگونه‌ است؟!
میزان عشق و دلداده‌گی‌ امروزم به تو
کمتر از فرداست.


(۴)
از وقتی که تو به کنارم نیستی،
دنیا در سکوتی مرگبار محتضر شده است!
و باران غم و اندوه
قطره قطره بر زندگانی من بارش گرفته است.


گردآوری و نگارش و ترجمه‌ی اشعار:
#زانا_کوردستانی

مریوان قره‌داغی

آقای "مریوان قره‌داغی" (به کُردی: مەریوان قەرەداخی)، شاعر و نویسنده‌ی کُرد، زاده‌ی ۱۵ دسامبر ۱۹۸۲ میلادی، در سلیمانیه است.
وی کارمند دانشگاه آمریکن سلیمانیه است.


─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─


(۱)
گناه من چیست؟!
پروانه، شمع را گم کرده است
دشت از دست دریا دلگیر است
و پنجره، به سر کوچه با اندوه می‌نگرد...

من که می‌خواستم ... دیدن ادامه ››
کوزه‌ی بطلان زندگانی را پر از ترانه بکنم،
گل‌های خسته را در بستر باغ بخوابانم،
آب را قلقلک بدهم
تا که باران به قهقه بیافتد،

من چه گناهی دارم؟!
من که می‌خواستم،
مرگ را از ذهم آفتاب بزدایم،
خیال ماه را لبالب از مهتاب نمایم،
تا مرزهای جنون رفتم
تا برف را راضی کنم
سپیدی خود را بر سیاهی جهان بباراند

من چه گناهی دارم؟!
من که می‌خواستم کالسکه‌ی زندگی را
به سوی خوشبختی حرکت دهم...
ظرف خاطرات را
لبریز از تاریخ امروز،
نهرهای باریک را
به آغوش دریاها راهنما شوم و
شب‌های قهر و جدایی
در رختخواب دو عاشق شیدا را
همچون چمن‌زاری سبز
از باران مهر و محبت
در بهاران بخیسانم.

من می‌خواستم،
دهان گشاد جغد جنگ را ببندم،
و سنگرها را با هزاران گل زیبا و خوشبو بیارایم
و در میدان‌های نبرد به جای تیر و گلوله، شیرینی پخش کنم
تا دیگر هیچ گلی شهید نشود و
هیچ گلابی بر زمینی ریخته نشود.

من چه گناهی دارم؟!
من که می‌خواستم،
هیچ شمعی گرفتار نفرت فوت نگردد
کوزه‌ی هیچ لبی
از  سر چشمه‌ی بوسه خالی برنگردد
سنگ شک و تردید
آیینه‌ی خوشبختی و عشق هیچ کس را نشکنانند
از آسمان قلب هیچ عاشقی
زخم نبارد،
غم نبارد،
مرگ نبارد،
تنهایی نبارد...


(۲)
جغد نفرت
بر جان روشنایی آواز می‌خواند
دستم را زیر چانه‌ام می‌گذارم
به نگهبانی اهریمن بر این خرابه خیره می‌شوم
...
و من در گوشه‌ای دست به کار می‌شوم
و قبدی برای خودم می‌کنم
تو نیز در کنارم نشسته‌ای و
گمان می‌کنی که در حال بازی‌ام.


(۳)
نور از احساساتم، می‌چکد
منی که فقط یک‌بار
آن هم در خیالم،
چشمم به خورشید افتاده است!
اشک از خنده‌هایم می‌چکد،
منی که فقط یک‌بار
آن هم در خیالم،
اندک زمانی،
تو را به آغوش گرفته‌ام...



گردآوری و نگارش و ترجمه‌ی اشعار:
#زانا_کوردستانی

زیبایی،
در هیچ زندانی نمی گنجد
باد اسیر قفس نمی شود
و آب در غربال نمی ماند
طلوع کن از گریبان پیرهن
و حصارها را بشکن
محو کن سایه های شب را
و بیا به راهمان برویم.