به دلیل سانسور نظرات (تایید عوامل و فلان قبل از نمایش نظر) در صفحه نمایش «رابین‌هود» نظرم رو اینجا میذارم.

نمایش قابل‌قبولی بود.
نمره ۶.۵ از ۱۰

نقاط قوت:
۱- نمایشنامه و نوع نوشتار قابل‌قبول بود. ریتم بالا پایین داشت.
۲- طراحی صحنه، نور و صدا خوب و طراحی لباس، حرکت و گریم قابل‌قبول بود.
۳- تیم بازیگری قابل‌قبول بودند. ۳ تا صدای خوب شنیده شد.
۴- دوتا ... دیدن ادامه ›› اجرای خیلی جذاب داشت. همخوانی اول ماریا و رابین؛ کاوه آهنگر

نقاط ضعف:
۱- بعضی صحنه ها الکی طولانی و اضافی بود.
۲- کم‌رنگ بودن ساز و نبودن گروه موسیقی و اجرای نشدن زنده قطعات
۳- ناهماهنگی زیاد در گروه دخترا
۴- زیادی شعاری شد.

پ‌ن: شما که این همه بلدید شعار بدید یه سوزنم به خودتون بزنید بد نیست.

تحلیل نقش فرش در فرهنگ ترکمن‌صحرا در آینه ترانۀ راک؛
«قالیِ افسانه‌ای گنبد»

globalpress //
گنبدکاووس _ گزارش فرهنگی | انتشار ترانۀ راک «قالیِ افسانه‌ای گنبد» سروده دکتر حجت بقایی، که در ۱۶ آذر ۱۴۰۴ و با تقدیم به حاج‌آقا سعادت‌نژاد مدیر فرش سعادت ارائه شده، موجی تازه از توجه هنری به میراث ناملموس ترکمن‌صحرا را برانگیخته است. ترانه‌ای که با استفاده از زبان موسیقی راک، در عین وفاداری به روح سنتی قالی ترکمن، موفق می‌شود پلی بدیع میان هنر مدرن و ریشه‌های کهن منطقه برقرار کند.
[[ قالی؛ شناسنامه‌ی فرهنگی ترکمن‌صحرا ]]
برای مردم ترکمن، فرش صرفاً یک کالای تزئینی نیست؛ بلکه حافظه‌ای منسجم از تاریخ، اسطوره، جغرافیا و زندگی کوچ‌نشینی است.
نقشهای «گل»، «آیینه»، ... دیدن ادامه ›› «قوش»، «گؤل‌داغ» و دهها نماد دیگر، هریک روایتی از جهان‌بینی و جهان‌زیستی ترکمنهاست؛ روایتی که سینه‌به‌سینه و نسل‌به‌نسل در تار و پود پشم گره خورده است.
در ترانۀ راک یادشده، این مفهوم فرهنگی با جمله‌هایی مانند «تو دل هر نقش، یه آتیش روشنه / عشق ترکمن جاودونه» بازتاب یافته؛ تأکیدی که بر کارکرد هویتی و مناسکی قالی در زندگی ترکمنها صحه می‌گذارد.
[[ بازتاب فرهنگ در موسیقی؛ پیوند راک با ریشه‌های عشایری ]]
نوآوری اصلی ترانه، پیوند زدن موسیقی راک، که معمولاً با ریتمهای خشن و انرژی اعتراضی شناخته می‌شود، به یک موضوع عمیقاً سنتی است.
این تضاد آگاهانه، نقشی مشابه «گره» در فرش ایفا می‌کند: هر ضرب آهنگ همچون ضربۀ شانه بر پود، جهان جدیدی را بر متن سنت حک می‌کند.
جملاتی چون «با هر ضربِ درام / قلبم سمت تو می‌تپه» از این تلاش برای هم‌آوایی میان موسیقی مدرن و روح قالیبافی حکایت دارند؛ گویی ترانه می‌خواهد صدای هزارساله کارگاههای کوچ‌نشین را با فریاد گیتارهای الکتریک در یک قاب واحد جای دهد.
[[ فرش گنبد؛ اسطوره‌ای محلی در قالب یک نماد ملی ]]
گنبدکاووس، با سابقۀ طولانی در تولید فرشهای با نقشهای اصیل ترکمنی، همواره یکی از مراکز مهم بافندگی کشور بوده است.
ترانه نیز با تکرار خطابهایی مانند «ای فرش ماندگار گنبد!» یا «ای افسانۀ هزار ساله!» این شهر را در جایگاه نمادین خود تثبیت می‌کند؛ جایی که هنر قالیبافی نه صرفاً یک صنعت، بلکه یک میراث مشترک قومی، تاریخی و عاطفی است.
اشاره های مکرر به اسبهای وحشی، باد شمال، دشت، خورشید و ریشه‌های خانه نیز بازتابی از محیط زیست ترکمن‌صحراست؛ محیطی که مواد اولیه، رنگهای طبیعی و برداشتهای زیبایی‌شناسانه قالی از دل آن برآمده‌اند.
[[ خوانش انتقادی: موفقیت در مضمون، چالش در فرم ]]
از نگاه تحلیلی، مهمترین قوت کار آن است که ترانه‌سرا توانسته مفهومی عمیقاً سنتی را در قالبی مدرن بازتعریف کند.
انتخاب لحن حماسی–عاطفی، ریسک‌پذیری در استفاده از فرم راک و قرار دادن قالی ترکمن به‌عنوان «قهرمان» ترانه، همگی نشانه‌ای از نگاه نو به میراث بومی است.
با این حال، ساختار روایی قطعه در برخی بخشها به تکرار می‌رسد و می‌تواند با پرداخت داستانی عمیق‌تر یا ایجاد فراز و فرود معنایی، انسجام بیشتری پیدا کند.
همچنین تلفیق راک با تمهای شرقی می‌تواند از نظر موسیقایی چالش‌برانگیز باشد و نیازمند تنظیمی دقیق و چندلایه است تا از سطح شعارگونه فراتر رود.
[[ جمع‌بندی: ادای دینی هنری به میراث ترکمن‌صحرا ]]
ترانه «قالیِ افسانه‌ای گنبد» را می‌توان یکی از نمونه‌های موفق هنر میان‌رشته‌ای در سالهای اخیر دانست؛ اثری که ضمن حفظ احترام به سنت، جسارت ورود به جهان موسیقی مدرن را دارد.
این ترانه یادآور می‌شود که فرش ترکمن نه فقط یک صنعت، بلکه یک حافظۀ زنده، یک روایت فرهنگی و یک هویت جمعی است؛ هویتی که همچنان می‌تواند الهام‌بخش هنر امروز باشد.
+++

فیلم Blue moon از ریچارد لینکلیتر را دیدم.
هر چند از امسال هنوز تعدادی فیلم مانده که ببینم ولی بدون تردید برای من این فیلم یه ۵ از ۵ حال خوب کن بود
به شدت پیشنهاد میکنم

ترانهٔ راک «اسبِ بادِ گنبدکاووس» منتشر شد.

هنر و ادبیات// ۱۵ آذر ۱۴۰۴ – گنبدکاووس؛ ترانهٔ تازه‌ای از دکتر حجت بقایی با نام «اسبِ بادِ گنبدکاووس» امروز منتشر شد؛ اثری در قالب راکِ روایی که تلاش می‌کند روح اسبدوانی ترکمن، هویت قومی و جغرافیای اسطوره‌ای گنبدکاووس را در قالب موسیقی ترکیب کند. انتشار این قطعه، با بازتابهای قابل‌توجهی در جامعهٔ هنری و همچنین میان دوستداران اسبدوانی همراه بوده است.
در این ترانه، «من ترکمانم» نه فقط یک جملهٔ هویتی، بلکه شعار محوری اثر است. تکرار قوم‌نامها، از ترکمن تا قزاق و ایغور دست به گسترش هویتی می‌زند که مرزهای جغرافیایی را می‌شکند و اسب را به سمبل پیوند اقوام تبدیل می‌کند.
منتقدان موسیقی فولکلور معتقدند که این تکرار هویتی، ساختار آهنگ را به سمت «سرود هویت» سوق می‌دهد، امّا در عین حال با فضای راک و بیان احساسی خواننده، به نوعی مانفیست معاصر ترکمنها تبدیل شده است.
در بخشهای مختلف ترانه، اسب نماد آزادی، حرکت، تاریخ و خاک است. شاعر با تصویرهای پیاپی 《سمُش آهنو می‌کوبه》، 《باد توی گیسوی اسبم》، «برو! برو! ... دیدن ادامه ›› برو!» کوشیده ضرباهنگ اسبدوانی را با ریتم موسیقی راک همنوا کند.
منتقدان سبک راک این هم نشینی را «جسورانه» توصیف کرده‌اند؛ ترکیبی از راک غربی و ادبیات حماسی آسیای مرکزی که کمتر در موسیقی فارسی تجربه شده است.
یکی از نکات جذاب این است که؛ در این ترانه، گنبدکاووس تنها یک مکان نیست؛ قهرمان دوم اثر است. از «خاک شور گنبدکاووس» تا «قلب ترکمن‌زمین»، شاعر سعی می‌کند تجربهٔ جمعی یک شهر را در قالب موسیقی بازتاب دهد. این نوع استفاده از مکان به‌عنوان هویت‌ساز، از نظر تحلیل‌گران موسیقی قومی، نقطهٔ قوت اثر محسوب می‌شود.
و اما نقد فنی: تکرار، نقطهٔ قوت یا ضعف؟
برخی تحلیل‌‌گران معتقدند که تکرارهای پرشمار—«من ترکمان هستم!»، «اسب یعنی جان»، «گنبدکاووس!»، در لحظاتی اثر را به مرز شعارزدگی نزدیک می‌کند. در مقابل، طرفداران سبک راک می‌گویند این تکرارها بخشی از ساختار خلسه‌آور راک است و به حس جمعی، شور و پایکوبی موسیقی کمک می‌کند.
در پایان می توان گفت؛ ترانهٔ «اسبِ بادِ گنبدکاووس» همزمان یک بیانیهٔ هویتی، یک قطعهٔ راک، و یک ادای احترام به سنت اسبدوانی ترکمن است. هرچند دربارهٔ میزان موفقیت فرم راک در حمل این محتوای سنگین اختلاف‌نظر وجود دارد، اما انتشار آن قطعاً یک رویداد تازه در موسیقی قوم‌محور ایران به‌شمار می‌آید.
++

عنوان :

*نقش دولت در توسعه زیرساخت‌های فرهنگی و چرایی ماندگاری اقبال عمومی به آثار فاخر سینما و تئاتر*

چکیده:

اقبال مداوم مردم به آثار فاخر گذشته مانند هزاردستان و روزی روزگاری نشان می‌دهد که جامعه همچنان نیازمند محصولات فرهنگی باکیفیت است. این مقاله به بررسی چرایی این علاقه پایدار و نقش دولت در توسعه زیرساخت‌های فرهنگی می‌پردازد و نشان می‌دهد که با انتقال مدل موفق تولیدات گذشته به حوزه تئاتر، می‌توان رکود فرهنگی را برطرف و نشاط اجتماعی را احیا کرد.


---

مقدمه:

فرهنگ و هنر رکن اساسی رشد اجتماعی و هویت‌سازی در هر جامعه‌ای هستند. تجربه ... دیدن ادامه ›› کشورها نشان می‌دهد که رونق هنر زمانی رخ می‌دهد که دولت‌ها در زیرساخت‌ها، حمایت مالی و توسعه فضاهای فرهنگی نقشی فعال داشته باشند. در ایران نیز نمونه‌های موفقی از آثار نمایشی و سینمایی دهه‌های گذشته وجود دارد که باوجود گذر زمان همچنان مخاطب فراوان دارند.


---

چرایی علاقه ماندگار مردم به آثار فاخر گذشته

با وجود گذشت چند دهه، بسیاری از مردم همچنان به تماشای سریال‌ها و فیلم‌های کلاسیک علاقه نشان می‌دهند. دلایل این استمرار فرهنگی را می‌توان این‌گونه تحلیل کرد:

۱. کیفیت ساختاری و محتوایی

آثار ماندگار گذشته بر پایه تحقیق، سناریوی قوی، موسیقی اصیل، کارگردانی دقیق و بازیگری حرفه‌ای شکل گرفته‌اند. این کیفیت باعث شده که حتی نسل‌های جدید نیز با آنها ارتباط برقرار کنند.

۲. سرمایه‌گذاری و حمایت فرهنگی دولت در دوران تولید

در دوره ساخت این آثار، دولت نقش فعالی در تأمین بودجه، فراهم‌سازی فضا، و ایجاد آرامش تولید داشت. همین حمایت موجب شکل‌گیری سریال‌ها و فیلم‌هایی شد که امروز میراث فرهنگی-هنری کشور محسوب می‌شوند.

۳. پاسخ به نیازهای فرهنگی جامعه

آثار فاخر گذشته نه فقط سرگرمی، بلکه تفسیر تاریخی، اخلاقی و اجتماعی ارائه می‌کردند. مردم در شرایط امروز ـ با وجود فشارهای اقتصادی و روانی ـ همچنان به سمت محتوای امیدبخش و هویت‌ساز گرایش دارند.


---

نقش زیرساخت‌های فرهنگی در جذب مخاطب

زیرساخت مناسب فرهنگی می‌تواند رابطه مردم با هنر را تقویت کند. هرجا زیرساخت وجود داشته باشد، فرهنگ رونق می‌گیرد.
نمونه بارز، موج عظیم استقبال از خبر اجرای احتمالی شجریان در برج آزادی بود. این واکنش عمومی نشان داد که مردم از فرهنگ دور نشده‌اند، بلکه فرصت فرهنگی به آنان کم ارائه می‌شود.


---

اگر همین الگو به تئاتر منتقل شود…

تئاتر یکی از زنده‌ترین گونه‌های هنری است؛ برخورد مستقیم بازیگر و مخاطب باعث اثرگذاری عمیق آن می‌شود. اگر دولت مجموعه اقدام‌های زیر را انجام دهد، تئاتر می‌تواند دوباره به اوج برسد:

۱. حمایت مالی و تخصیص بودجه پایدار

تولید آثار فاخر نیازمند بودجه شفاف، حمایت هنرمندان و تأمین هزینه‌های اجرایی است.

۲. توسعه سالن‌های استاندارد در سراسر کشور

تمرکز سالن‌ها در چند شهر بزرگ، نابرابری فرهنگی ایجاد کرده است. توسعه فضاهای نمایشی امکان رقابت و تنوع آثار را افزایش می‌دهد.

۳. حمایت تبلیغاتی و رسانه‌ای

تئاتر بدون معرفی و دیده شدن نمی‌تواند اثرگذاری اجتماعی داشته باشد. دولت می‌تواند فضاهای شهری و رسانه‌های عمومی را در اختیار تولیدات فرهنگی بگذارد.

۴. تقویت آموزش و جذب هنرمندان جوان

مدارس بازیگری، حمایت از تئاتر دانشجویی و کارگاه‌های تخصصی می‌توانند نسل جدید را وارد این عرصه کنند.


---

نتیجه‌گیری

جامعه ایران برخلاف تصور برخی، از هنر فاصله نگرفته است؛ بلکه با کمبود آثار باکیفیت و زیرساخت مناسب روبه‌روست. تجربه آثار ماندگار گذشته نشان می‌دهد که هر زمان کیفیت، معنا و حمایت وجود داشته، مردم نیز به‌صورت گسترده همراه شده‌اند.

بنابراین سرمایه‌گذاری دولت در زیرساخت‌های فرهنگی نه هزینه، بلکه سرمایه‌گذاری بر امید جمعی، نشاط اجتماعی و توسعه فرهنگ ملی است. انتقال این الگو به تئاتر، می‌تواند سکوهای نمایشی را دوباره پر و فقر فرهنگی را کاهش دهد و جامعه را به سمت نشاط و گفتگو سوق دهد.


باتشکر
محمد محمدی پور

#مستند_ساز
#فیلمساز
#فیلمنامه_نویس

تاتر کتابخانه نیمه شب

چهار روز آخر نمایش «پوست گرگ»

۴ تا ۷ آذر
ساعت ۲۱:۳۰
تماشاخانه‌ی هیلاج

نویسنده و کارگردان: زهرا حبیبی
بازیگران به ترتیب ورود: مهرسا رضوی، رضوان محمودی، اشکین جافری، محسن مظاهری، سجاد مظلومی، محمد غلامی مایانی، شکیبا معتضدی، عرفان حسین‌زاده، طناز نشاط، نگین اسماعیلی

کاش تیوال یه فکری بحال اکانت های یک روزه بکنه، خسته شدیم از بس نظرات مثبت خوندیم.درسته دیدن کار بد باعث بوجود امدن تمییز در ذهن مخاطب میشه، ولی تو این اوضاع اقتصادی اصلا جایز نیست. ضمن اینکه اینکار بی حرمتی به وقت مخاطب هست و عین بی فرهنگی در جامعه ی فرهنگی هنر.

بازیگری زهری است شیرین کام!

تفاوت یک هنرمند تئاتر با یک شومن جوکی از هنرمندی با اصول کلاسیک است تا چهره های بی هویت و سرگردان فضای مجازی است .
هنرمند تئاتر «نظم‌مند» ودارای هویت رسمی است .بازیگر نمایش های جوکی در تلاش برای ایجاد یک تصویر از خود که غالبا؛ تصویری بی‌پروا، غیررسمی و گاه حتی عصبی.
. فاقد قالب حرفه‌ای و تحلیلی ، و به‌سمت شوخی، حاشیه و گاه حتی درگیری لفظی وکلامی وحرکات دور از اخلاق ورفتار یک انسان عادی،در تلاش برای دیده شدن، جایگزین دقت و عمق در گفت‌وگوو عمل ودر واکنش، با لحنی احساسی و تند، و تقابل، برای رسیدن به صدر ترندهای فضای مجازی هستند.
کشمکشی، بیش از آنکه حرفه‌ای باشد، نمونه‌ای از فروپاشی مرز میان«هنر»، «رسانه» و «شبکه اجتماعی» است. هنرمند سال‌ها در قاب صحنه درس ادب هنری آموخته ، اما بازیگر جوک در صحنه ای ظاهر می شود که قانونش «هیجان» است نه «حرفه‌مندی». او از «هنرمندن» بودن فاصله گرفته و به «یک جوکر بی هویت» تبدیل می شود ؛ بازیگری که نمی‌داند مخاطبش کیست و چارچوبش کجاست.، اما تفاوت در اینجاست که آزادی درهنر، بدون مسئولیت، به هرج‌ومرج می‌انجامد.
بازیگرانی،که در فضایی ایستاده اند که نه هنر او را می‌پذیرد و نه فضای مجازی برایش قاعده‌ای دارد نتیجه آنکه از «هویت رسمی» فاصله گرفته و به ... دیدن ادامه ›› چهره‌ای میان زمین و آسمان بدل شده است؛ نه هنرمند،است نه خالق محتوای آزاد ، بلکه ترکیبی سردرگم از هر دو
اغلب تنها به‌دنبال «لحظه‌های وایرال» هستند. هدف اصلی آن‌ها این است که بازدید جمع کند، نه اینکه مخاطب چیزی بیاموزد یا تجربه‌ای عمیق از زندگی و دغدغه‌های هنری دریافت کند، در چنین شرایطی، نمایش به صحنه‌ای برای خودنمایی و هیجان تبدیل می‌شود و ارزش اصلی رسانه ـ آموزش، تحلیل و احترام ـ قربانی می‌شود،
به‌عبارت دیگر، هنر ظرفیت ایجاد احترام، تحلیل و تعامل انسانی دارد، اما بازیگران این گونه نمایش ها ، در فضای بی‌قانون اینترنت، در معرض تهدید قرار گرفته است.
شهرت منفی و سقوط در عصر وایرال
فضای مجازی قدرتی دوگانه دارد؛ همان‌طور که می‌تواند یک شب، چهره‌ای را به شهرت برساند، به همان سرعت و شدت، وجهه او را نیز تخریب کند، واکنش‌های گسترده کاربران نه‌تنها نشان‌دهنده حساسیت جامعه نسبت به تبعیض و فاصله طبقاتی است، بلکه قدرت شبکه‌های اجتماعی در شکل‌دهی فوری به افکار عمومی را نیز به رخ می‌کشد. در این عصر، کوچک‌ترین جمله، حتی اگر با قصد طنز یا صراحت بیان شود، می‌تواند تصویر عمومی یک چهره را به‌کلی تغییر دهد.
اما نکته کلیدی، ضعف هدایت و کنترل فضای تئاتر توسط هیات انتخاب و صدور مجوز اجراها است . هیات ارزشیابی آثار وظیفه دارد مرز میان شوخی و لغزش، صراحت و بی‌ادبی، خودنمایی و بیان واقعیت را مشخص کند. درنمایش طنزو جوک در بسیاری از اجراهای امروزی ، این نقش کاملاً غایب است.
در نتیجه، نه‌فقط هنر تئاتر، بلکه کل جامعه آسیب می بینند
و پیامدش ؛ در فضای اینترنتی، بدون چارچوب حرفه‌ای و مسئولیت‌پذیری، حتی شوخی‌های کوچک هم می‌توانند به سقوط شهرت و ایجاد تصویری منفی از یک چهره منجر شوند، این ماجرا، درسی است برای تمام چهره‌های رسانه‌ای؛ اهمیت پژوهش، اشراف به هنر و رعایت حدومرزها ، در عصر وایرال بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد.

از بی‌پژوهشی تا بی‌مسئولیتی
واقعیت این است که بخش عمده بحران درنمایش های جوکی امروز، ریشه در نبود پژوهش، شناخت و آمادگی بازیگران و اجرا کننده گان نمایش نسبت به تئاتر دارد. اجرای نمایش صرفاً یک گپ دوستانه یا لحظه‌ای برای سرگرمی نیست؛ این کار یک هنر و مهارت حرفه ای است که نیازمند مطالعه، آشنایی با تاریخ هنر، دقت در انتخاب سوژه ها و واژه‌ها و حتی درک روان‌شناسی مخاطب است.، این تفاوت، همان مرز میان برنامه‌سازی حرفه‌ای و تولید محتوای لحظه‌ای یا وایرال‌محور است.
وقتی ، بدون مطالعه و تحلیل، تنها برای «ویو» و ترند شدن روی صحنه می روند، در واقع با زمان، شعور و احساس مخاطب بازی می‌کند..
در این شرایط، باید آگاه باشند که هراجرا، مسئولیتی اجتماعی و رسانه‌ای با خود دارد و تنها با پژوهش، اشراف به سوژه و درک مخاطب می‌توان از «بازی با افکار عمومی» جلوگیری کرد واثری تولید کرد که هم سرگرم‌کننده باشد و هم آموزنده و محترمانه.
اجرای تئاتر یعنی پژوهش، نه پرفورمنس
مشکل اساسی نمایش های جوکی امروز، فقدان پژوهش و آماده‌سازی حرفه‌ای است. نمایش صرفا" روی صحنه رفتن واجرای یک نمایش سطحی نیست؛ بازیگراین نمایش باید بداند مخاطبش کیست، دغدغه‌هایش چیست و با چه‌ذهنیتی در سالن نشسته است، بدون این آگاهی، نمایش به بی‌راهه می‌رود و تبدیل به صحنه‌ای برای خودنمایی، هیجان‌زدگی یا حتی اظهارنظرهای تحریک‌آمیز می‌شود.
حتی در برنامه‌های طنز و سرگرم‌کننده نیز، پژوهش و دقت ضروری است. نمونه‌های موفق نشان داده‌اند که حتی طنز هم وقتی با دانش و آماده‌سازی همراه باشد، می‌تواند هم سرگرم‌کننده و هم آموزنده باشد؛ اما وقتی این زیرساخت‌ها رعایت نشود، مخاطب نسل Z ـ که سریع قضاوت می‌کند و کوچک‌ترین نشانه بی‌دقتی را بی‌احترامی می‌بیند ـ به‌سرعت برنامه را پس می‌زند.
در واقع، اگر می‌خواهد هنرمند واقعی باشد و نه صرفاً تولیدکننده محتوا، باید با احترام و آگاهی کامل مقابل مخاطب بنشیند. گفت‌وگوهای سطحی، پرفورمنس‌های هیجان‌زده و شوخی‌های بی‌پژوهش، نه‌فقط ارزش حرفه‌ای ندارند
چون بازی با افکار عمومی، نه هنر است، نه شجاعت؛ بلکه نماد کامل بی‌مسئولیتی اجتماعی است. هر جمله‌ای که بدون تحقیق و کنترل بیان شود، می‌تواند در چشم جامعه تبدیل به نشانه‌ای از فاصله طبقاتی، خودبرتربینی یا بی‌احترامی شود و همین می‌تواند شهرت منفی یا بحران اعتماد عمومی را به‌دنبال داشته باشد.
در عصر اینترنت و وایرال، گفت‌وگو تنها زمانی موفق است که هنرمند پژوهشگر، تحلیلگر و مدافع مخاطب باشد؛ وگرنه روی صحنه رفتن و لحظه‌های هیجان‌زده خلق کردن، جایگزین هنر حرفه‌ای نمی‌شود.