نوستالوژِ دوست داشتنی که من نتونستم ترکش کنم و حالا می تونم خطوطی رو توی بنویسم.
باورتون نمی شه حتی این نوشته هام که مطمئن هستم چاپ میشه، برام لذت بخش هستن، درست مثل روزهایی که خبرنگار افتخاری بودم و یادداشت های کوچیکم منتشر می شد.

من از اولین شماره های دوچرخه اون رو میخوندم و تا مدت ها آرشیوش رو هم داشتم. فکر میکنم سوم راهنمایی بودم که دوچرخه متولد شد. هر هفته با ذوق و شوق منتظر پنجشنبه ها بودم. اوج دوران طلایی دوچرخه هم مسابقه کتابخوانی دوچرخه طلایی بود که من هم به عنوان یکی از داوراش انتخاب شده بودم. اما بعد از مدتی دوچرخه تغییر کرد. انگار مِید این چاینا شده بود! دیگه اون موجود دوست داشتنی قبلی نبود، جذابیت نوشته هاش به طور فاحشی کمتر شده بود. مدتی که به همین روال گذشت دیگه هرگز دوچرخه نخریدم. نمیخواستم اجازه بدم خاطرات خوبم از دوچرخه ساییده بشه و از بین بره. الان دوچرخه ی اون دوران، یکی از جاویدترین خاطرات دوران نوجوانیمه.

بی ربط شاید اما یاد شعری افتادم از اخوان ثالث (اگه اشتباه نکنم):

خانه خالی بود و خوان بی آب و نان
و آنچه بود ، آش دهن سوزی نبود
این شب است ، آری ، شبی بس هولناک
لیک پشت تپه هم روزی نبود
باز ما ماندیم و شهر بی تپش
و آنچه کفتار است و گرگ و روبه ست
گاه می گویم فغانی بر کشم
باز می بیتم صدایم کوته ست
...


خلاصه روایت این قصه ی پر غصه هم آش دهن سوزی نیست به نظرم

خانم داودی
متاسفانه تکه های این پازل به شکل بسیار وحشتناکی کنار هم قرار میگیرند.

خانم داوودی عزیز،
سلام.
نظرات دوستان محترم و ارزشمند است. بنده کمترین به عنوان یکی از کوچکترین اعضای گروه نمایشی، شما رو به دیدن نمایش دعوت می کنم تا خودتان با هوشمندی و درایت خودتان، تکه های پازل را کنار هم قرار دهید. راستش قرار نیست تکه های این پازل، خارج از متن کنار همدیگر قرار بگیرند. نمایش، حرف خود را روی صحنه می زند و چه اتفاقی بهتر از اینکه حضوری با هم درباره یک کار هنری، گپ بزنیم؟ :)

با مهر و دوستی

خانم داوودی

خوش بحالتان که از سوی یکی از اعضای گروه اجرایی بعنوان میهمان دعوت شدید و نیازی به خرید بلیط نیست. این اتفاق را به فال نیک بگیرید و برای تماشای نمایش میهمان دوستان باشید
پس از دیدن نمایش اگر تمجید کنید نمایش رو که می شود عزیز دل و عزیز جان ولی اگر مخالف اظهار نظر کنید که ...

ضمنأ به سجاد افشاریان نیز بگویید که در آیین ما قهر با خانواده جایی ندارد

جناب اصلانی، بنده در طول تمام این مباحث، وارد هیچ کدام از بحث ها نشدم. چون ما کاری را انجام داده ایم و حالا منتظر شنیدن نظرات هستیم. همه نظرات هم بر دیده ی منت ما جا دارند. دعوت به دیدن نمایش هم برای عموم مخاطبان و مردم است، نه فقط خانم داوودی یا کس دیگری. در آیین ما کلام پر طعنه جایی ندارد دوست خوب.
این یک دعوت عمومی است، از طرف گروه نمایشی: کاش به تماشای نمایش بنشینیم و به زبان فرهنگ با هم سخن بگوییم و همدیگر را برای ساختن، نقد کنیم. باز تاکید می کنم، قرار نیست خارج از متن، حرفی بزنیم. میدان جنگ نیست، صحنه نمایش است و این صحنه انقدر جادو و جاذبه دارد که همه حرف ها را به تنهایی بزند. تماشای نمایش، خواندن کتاب، دیدن فیلم و... همه و همه، تمرین مدارا، گوش دادن و شنیدن است. ما همگی، تمرین کنندگان شنیدن و سپس گفتن هستیم. این دعوت برای خودم است اصلا، قبل از حرف زدن، باید بشنویم، با آرامش و اطمینان، با فروتنی. برای همین، قبل از هر چیز، دعوت به شنیدن می کنیم که محصول کار ماست. همین!
باقی بقایتان.
با مهر و دوستی

خانم مهاجرانی، اگر منظور از دعوتتان ترغیب شخص به دیدن نمایش است، لطف نموده و توضیح دهید تبلیغ یک نمایش به چه معناست؟

به تیوال نیز پیشنهاد میکنم صفحاتی را مختص تبلیغ عوامل نمایش در نظر بگیرند تا از تبلیغهای مستقیم و غیر مستقیم عوامل نمایش ها در امان باشیم. باور کنید یکی از مشکلات تبلیغات این افراد در غالب نوشته هایی در بخشهای مختلف اعم از تئاتر و گفتگو ... دیدن ادامه ›› و .. است.

به هر حال به نوع خود شیوه جدیدی را از خانم مهاجرانی مشاهده کردم!! خانم داودی از دوستان در مورد وقایع و اتفاقات پیش آمده از سوی سجاد افشاریان با کاربران تیوال سؤال دارند، خانم مهاجرانی در جواب اعلام میکند بیایید با خرج خودتان میهمان ما باشید و نمایش را تماشا کنید !!!!

خدا قوت و خسته نباشید خانم مهاجرانی !!!!!!!