دیشب پنجشنبه ۱۸ مرداد به تماشای نمایش «تاری» نشستم.

به نظرم خرج کردن روی صحنه و دکور همیشه تا حد خوبی کار رو از نظر ظاهری با کیفیت می‌کنه. ولی نمایش علاوه بر صحنه خوب، به داستان خوبی هم نیاز داره. متاسفانه من نتونستم درک خوبی از داستان داشته باشم و به نظرم مضمون داستان کوتاه بود و پر بار نبود. بیشتر نمایش صحنه و دکور بود.

امشب در محفلی از هنرمندمان خوش صدا و پر ذوق، دل و گوش به خوانش نمایشنامه «جادوخانه» دادم.
فقط این تیکه میرزابنوس: «چاکر مخلص نوکرم» :)))
یک کمدی/طنز فوق العاده، کاش بازم اجرا شه.

مهدی کیوان و یاشار فکری، صدا و خواهش شما خیلی حسابی و خاص بود :))

مرسی که باعث شادی و خنده شدید :*

دیشب چهارشنبه ۲۳ خرداد به تماشای نمایش «صداهایی ورای تاریکی» نشستیم.

نمایش پر از تکنیک بود. (یاد نمایش انسان‌اسب/پنجاه‌پنجاه افتادم.)
صدا، نور، حرکت، همه چیز برای تفکر کردن و لذت بردن طراحی شده بود. حرکات ریز بازیگران، صداهای پس زمینه، نور پردازی رقص‌ها، گوی رنگین...
دیالوگ‌ها ظلم ستیز و مطالبه‌گرانه بود.

دکور پویا بود و تغییر دکوری که وسط نمایش صورت گرفت خیلی قشنگ جلوه‌ای از زندان را به نمایش گذاشت. نمایشنامه به اندازه کافی گردان بودن نمایش را حفظ کرد که تا تماشاگران هر دو سمت استفاده ببرند.

مرسی که باعث شدید با هنر، شبی پر از لذت و حس‌های خوب رو تجربه کنیم.

می‌خواستم وسط نمایش، سالن را ترک کنم ولی با خودم گفتم ممکنه از یه جایی به بعد داستان تغییر کنه. هر چند سعی شد تغییر در طنز بودن ایجاد بشه ولی یک سخنرانی تکراری و ساده برای من جذاب نبود.

به طور خلاصه، نمایش‌هایی که هزینه بلیطشون بالای ۳۰۰ هست و بازیگران معروف در آن بازی می‌کنند، معمولا برای مخاطبان عادی‌تر طراحی می‌شه. مطمئنم اگه این نمایش اولین نمایشی بود که می‌دیدیم الان داشتم کلی تعریف و تمجید می‌کردم.

از موسیقی و نور پردازی به شدت لذت بردم. نمایشگر پشت صحنه ایده جدیدی بود ولی می‌شد بهتر و خلاقانه‌تر از آن استفاده کرد.

شوخی‌های جنسی، حماسه‌های انقلابی و اشاره به اختلاف طبقاتی برای من خیلی تکراری و خسته کننده شده و به نظرم باید خلاقانه و نوآورانه باشه.


جالب بود که برای اولین بار دیدم پردیس تئاتر شهرزاد بدون تاخیر و سر موقع اجرا رو شروع کرد. عادت نداشتم کمتر از ۱۵ دقیقه رو.

امشب دوشنبه ۱۰ اردیبهشت به تماشای «دروغ پارلمانی» نشستیم.

«[عقل] نداری راحتی دخترم / ما که داریم چیکار کردیم»

اگه داری کامنت‌ها رو برای این می‌خونی که تصمیم بگیری بری یا نه، همین الان روی خرید بلیط بزن و صندلی‌های ردیف اول رو بگیر.

حس من: ماه‌ها بود از نمایش‌هایی که میدیدم به وجد نمیومدم و با تمام وجودم لذت نمی بردم. دروغ پارلمانی مجموعه‌ای از هنرمندان حرفه‌ای است.
صدا: لذت بخش‌ترین بخش این نمایش، صدای بی‌نظیر مهسا احمد پور بود؛ یک هنرمند خوش صدا و فوق العاده.
بازیگران: این نمایش بازیگر نقش اصلی ... دیدن ادامه ›› نداشت. همه نقش‌ها به شدت مسلط به دیالوگ، صحنه و ریتم بودند.
نمایشنامه: نمایشنامه به اندازه کافی به هر یک از کارکتر‌ها جزئیات به یاد ماندنی تزریق کرد تا همه بازیگران به یاد ماندنی باشند. همچنین حاشیه‌ها و طنز‌هایی به اندازه مناسب در نمایش وجود داشت که سیاسی بودن مضمون، برتری پیدا نکند و خشکی توسط بیننده احساس نشود.
دکور و نورپردازی: دیوار پشتی خیلی ساده و شیک بود. واقعا تحسین برانگیزه. نور پردازی واقعا متناسب بود دم بچه‌های اتاق کنترل گرم. میز و مبل می‌تونسن یکم بهتر باشن مخصوصا میز (اونی که جلوی مبل بود)

اینکه کودکان و نوجوانان هم به تئاتر علاقه دارند واقعا زیبا و ستودنیه اما بهتره رعایت رده سنی رعایت بشه.
بزرگواران و انسان‌های دوست داشتنی زیادی در جمع تماشاگران و دست اندر کاران حضور داشتن، من از ایستادن و گوش دادن به صحبت‌هاشون خسته نمی‌شدم ولی فکر می‌کنم بهتر بود تعارف می‌شد تا تماشاگران بنشینند.

مرسی از همتون که باعث لذت و خوشحالی من و مردم میشین.

امشب به تماشای «خانه» نشستیم.


«به راستی که نیازی به سازمان و ستاد برای جلوگیری از گسترش ادب و فرهنگ نیست. مردم خودشون ظرفیت پذیرش آن را ندارند.» (دیالوگ

یک نمایش به دور از هر گونه ادا و تظاهر. داستان پردازی و شخصیت پردازی خوب. دکور و نور پردازی خیلی خوب.
گروه موسیقی بی نظیر و خواننده‌های خوش صدا.

از نمایش‌های بیشتر از ۹۰ دقیقه خوشم نمیومده تاحالا حتی تو تهران با بهترین امکانات، ولی در دو ساعتی که این نمایش رو دیدم هر لحظه‌اش برام پربار و جذاب بود.
لوگو خیلی شلوغه و فونت مناسبی نداره، مخاطب رو جذب نمی‌کنه.