فرزین زمان خان بازیگر

تجهیزات و امکانات بسیاری در این نمایش مصرف شده بود، از طراحی لباس خیلی زیبا، تا ساخت عروسک و دکور، سایه‌بازی، ویدئو پروژکتور، حتی هوش مصنوعی و اسکیت، اما متاسفانه هیچکدام من تماشاگر رو کنجکاو نکرد که از سالن که میام بیرون برم و در رابطه با سال ۱۱۳۷ و کاراکتر مشتاق تحقیقاتی بکنم.
اگر کارگردان واقعا به این کاراکتر نه چندان نام اشنا در تاریخ علاقه خاصی داره به نظرم در حقش ظلم کرده و انطور که باید و شاید معرفی او درست انجام نشد، اما اگر صرفا یک کاراکتر کمتر شناخته شده رو به قصد خاص بودن انتخاب کرده بود باز هم از نظر من موفق نبود.

پینوشت شخصی: دوازده خرداد هزار و چهارصد و چهار با پانته‌آ تماشا کردم.

از یجای نمایش متوجه شدم کاملا مشعوفانه دارم کار رو دنبال می کنم و تا دقایق زیادی بعد از نمایش دوست نداشتم با کسی حرف بزنم.
کاشکی بجای دوازده تا صد و بیست و چهار هزار تا تاریکی داشتیم.

پینوشت شخصی: یازده خرداد هزار و چهارصد و چهار با مصطفی و منصور تماشا کردم.

جای عنصر کارگردانی در این کار به شدت خالی بود، به گمانم وقتی بازیگران مرز شهرت رو رد می کنن،کارگردان‌ها یا از بی اعتماد به نفسی و یا از تنبلی سکان هدایتشون رو رها می کنن و به عهده خودشون میذارن و نتیجه‌اش میشه جغد.
کاری که در حالی که داری از سالن خارج میشی فقط میشنوی ماریا چقدر خوشگل بود، لباسش چقدر قشنگ بود، اگر هدف گروه اجرایی این بوده بهشون تبریک میگم، محقق شد.

پینوشت شخصی: سی‌ویکم اردیبهشت هزاروچهارصدوچهار با مصطفی، سمیرا و فرزانه تماشا کردم.

واقعا قدرت بیان و بدن بازیگران عالی بود و با انرژی بسیار بالا تمام نمایش رو اجرا کردند، اما متاسفانه بدون هیچ انتقادی فقط کار سبکی که مدنظرم بود، نبود و لذت نبردم.

پینوشت شخصی: نوزده فروردین هزار و چهارصد و چهار با لیلا دیدم

این حرف رو بارها زدم، بازم میزنم، به امید روزی که اجراهای تئاتر هم مثل مقالات علمی اگر از جایی اقتباسی داشتن در بروشورشون ذکر کنن.
و در ادامه قطعا بهترین اجرایی بود که در سال جاری دیدم و حتی شاید تایپ ۵ کل عمرم بود.
هر آنچه که در تئاتر عاشقش بودم در این اجرا پیدا کردم، از دیشب تا همین لحظه همش به بخش‌هایی از اجرا فکر می کنم و ذوق‌زده میشم.
اصلا تفکیک عضو به عضو هم نیازی نداره، سیستم به صورت کامل و منظم و عالی عمل کرد.
ممنونم از همه تیم اجرایی بابت این اثر ارزشمند.

پینوشت شخصی: ۱۷ بهمن هزاروچهارصدوسه با پانته‌آ

تمامی عناصر تئاتر باید در خدمت بهتر شدن یک نمایش باشن وگرنه دلیلی برای استفاده ازشون نیست، با این مقدمه اولین نقدم به طراحی صحنه کار بود که به هیچ وجه کمکی به کار نمیکرد و وقت بسیار بسیار زیادی برای تعویض صحنه و‌جابجایی مبل‌ها صرف میشد که حتی پس از چند بار انجام شدن مضحک مینمود، مخصوصا بخش شرکت حتی ذره ای حس شرکت رو تداعی نمیکرد، و حتی بخش پایین چهارچوب درها طوری بود که همش من نگران بودم که نکنه پای بازیگرها بهش گیر کنه و زمین بخورن که خب همین نکته باعث میشه مخاطب از فضای کار خارج بشه.
نکته دیگر توجه به جزییات هست، اگر کاراکتر هر بار که وارد منزلش میشه کفش بیرونش رو با دمپایی منزل عوض می کنه پس وقتی گوشیش در صحنه اول زنگ میخوره و میده دست کاراکتر احمد صفحه نباید خاموش باشه یا حداقل من مخاطب نباید اون صفحه خاموش رو ببینم.
طراحی لباس برای کاراکتر احمد به هیچ وجه کمک به شخصیت پردازیش نمیکرد، ادمی که همیشه فقیر بوده و تازه زندگیش رو هم باخته در هر صحنه کار یه لباس جدید و‌تمیز میپوشه اونم رنگای شاد، کاملا فضاسازی ذهن نسبت به کاراکتر بهم میخوره.
پردازش داستان و کاراکترها هم بسیار بسیار ضعیف بود، انگار اتفاقات کلیدی که داستان رو میساخت و کاراکترها رو بهم نزدیک می کرد رو سانسور کرده بودن، اصلا ندیدیم شهرام و‌نیلوفر چطور به مرحله عاشق و معشوقی رسیدن، شخصیت شهرام رو نشناختیم که شدت کثیف بودنش رو درک کنیم، سارا رو کلا ندیدیم که بخوایم براش و برای شرایطش دل ... دیدن ادامه ›› بسوزونیم.
همچنین وقتی مخاطب حس کنه تماشاگر در خطر واقعیه دیگه براش لذت بخش نیست صحنه ای جمله احمد به شهرام دلخراش و غیر قابل نظاره بود، همچنین کلا کتک کاری هایی که انجام میشد اصلا در خدمت کار نبود.
پخش زنگ تلفن در اسپیکر خراب سالن هیلاج هم کمک خاصی به کار نمیکرد.
گیریم صحنه اخر احساسی‌ترین و سخت‌ترین صحنه برای اقای کارگردان/بازیگر بود اما ایشون به عنوان بازیگر باید صحنه براشون تموم میشد و در رورانس با انرژی صحبت می کردن، ولی ایشون با همون حس اومدن و مثلا تشکر کردن از حضار، اگر حستون عادی نمیشه بعد اون صحنه رورانس بدون گپ زدن بعدش انجام بشه، گیریم صحنه اخر دعوا و‌فحش دادن بود میخواستید با من مخاطبم بعدش دعوا کنید؟
نکات منفی کار بسیار زیاد بود و این نشون دهنده نوزادیه که زودتر از موعد از شکم مادر بیرون اومده، کاشکی بیشتر تمرین می کرد گروه.

موضوع کار بسیار هوشمندانه انتخاب شده و احتمالا اکثر خانواده های ایرانی بالاخره بخشی از این اجرا رو لمس کردن و باهاش همذات پنداری خواهند داشت.
بازی ها از جهت ارتباط کاراکترها با هم بسیار باورپذیر بود، هم رابطه مادر و فرزندی رو میدیدیم چند دقیقه بعد رابطه زن و شوهری و غیره، اما از نظر موضوع کار برای من به شخصه باورپذیر نبود، اینجاست که انتخاب همچین موضوع قابل لمسی شمشیر دولبه میشه، چون هممون دیدیمش و لمسش کردیم باید خیلی خیلی خیلی خوب بازی بشه تا حسی رو در من مخاطب برانگیخته کنه که متاسفانه این اتفاق حداقل در اجرایی که من دیدم به‌ خوبی نیفتاد، البته غافل نشیم از چندین صحنه فوق العاده خوب مثل صحنه بادکنک که تا ابد در ذهن من باقی خواهد موند.
نقطه ارتباط با مخاطب به نظر شخصی من درست انتخاب نشده بود چون که به هیچ نتیجه خاصی نمیرسه و از مسیر اجرا دور میشه کاملا، با یه تغییر ساده و انتقالش به بعد از بخش بحث ازاد اونوقت کاملا در راستای کار میشه و واقعا مخاطب رو درگیر می کنه، ما دلایلمون رو گفتیم برای رفتن و موندن حالا نظر شما چیه؟ بریم؟ بمونیم؟ شما چند تا بگید، ممکنه اینقدر حرفاشون خوب باشه که حتی بشه در اجراهای بعد ازشون استفاده بشه و بخش بغل هم کاملا جا میفته چون مخاطب شرکت واقعی کرده، احساساتی شده حالا این بغل کمکش می کنه.
شاید ۱۰ اجرا کم باشه برای پخته شدن کار و امیدوارم تمدید بشه.
تیم یوسفی/برفی‌نژاد یکی از تیم‌های مورد علاقه من در تئاتر هست و همواره دیدن کارهاشون برام لذت بخشه، دمتون گرم

کنسرت-نمایش بود؟

برای دومین بار دیدم، حتی از دفعه اول بیشتر لذت بردم
و بیشتر درگیر کار شدم.
تمدید بشه باز هم میام