آمدیم نبودید رفتیم

شامگاه دوشنبه بود. بوی جوجه و غذا و نان محلی از غرفه های استانی در هوا پراکنده بود و رگ به رگ و نیمکت به نیمکت پارک هنرمندان را پر کرده بود. درختان منتظر پاییز مثل همیشه عشاق رنگ به رنگ پارک را زیر آغوش خود گرفته بودند که با نفس های پر حرارتشان همدیگر را با دست هایشان می بوسیدند. بعد از تبلیغات آن چنانی که پشت ماشین در بزرگراه ها و جلوی تلویزیون با زیرنویس ها و روی میزهای کافه ها با گوش جان از این نمایش شنیده بودیم ، با چند تن از دوستان نه چندان آشنا به تئاتر تصمیمی نا به هنگامی گرفتیم که به تماشای این نمایش بنشینیم.

یک: وه که چقدر دلم هوای تماشای یک نمایش دلنشین و متعهد کرده بود. پس از این همه هیاهوی بسیار که پیچیده بود در آسمان تئاتر یخ زده ی ایران دیگر نه از نام چرمشیر و نه از نام حداد هراسی داشتم. راستش از دیدن نام و نشان برزو ارجمند کمی دل چرکین شدم چرا که هیچ گاه با او نتوانستم در هیچ اثری ارتباط برقرار کنم. اما دل بود که به دریا زد و وارد سالن شدم و خلق بسیار بود که طوفان صداهایشان تا هفت تیر می رفت. خدا می داند که خوشحال شدم. چقدر خوب که حتا با دو ردیفی که جلوی جایگاه تماشاچی ها مبله کرده بودند ، سالن لبریز از آدم ها بود.

دو: نمایش با صدایی آشنا شروع شد که ای کاش هیچ وقت آشنا نبود ... دیدن ادامه ›› ایشان. بگذریم که چرا! آقای پسیانی که خبر از یک آتش سوزی داد. و از آن پس ما شاهد سوختن آدم ها در انتهای بن بست ملک بودیم. و این آغازگر "تجربه گرایی ، خلاقیت بصری و ساختارشکنی" اشاره شده در بروشور بود.

سه: تجربه گرایی!: در مملکتی که قیمت عرف بلیت های نمایش هایش بین ده تا بیست هزار تومان ست ، چرا بیچاره تماشاچی بایستی سی هزار تومان برای چنین نمایشی بدهد ، حتما بخشی از تجربه گرایی این گروه است. بدان معنا که آیا با بالا بردن قیمت های بلیت هایمان می توانیم ، تئاتر را به صنعت تبدیل کنیم یا که خیر. بیاییم و دست در دست هم این مسئله را تجربه کنیم. اگر هم کسی چیزی گفت در نشستمان آمار و ارقام تئاتر انگلستان را رو می کنیم که قیمت متوسط بلیت در لندن شصت و هفت دلار ست. تماشاچیان محترم اگر هم اعتراضی و یا شکایتی دارند با تهیه بلیتی به نزدیکترین ایستگاه پلیس فرودگاه هیثرو لندن مراجعه کنند.

چهار: خلاقیت بصری!: روزبه بمانی زیر آواز و دکلمه زد که آن قدر صدای موسیقی زیاد بود ، ما او را نمی شنیدیم. پس می ماند آنچه که می بینیم و خلاقیت های بصری! ستاره پسیانی روی زمین خانه ای می کشید که روزگار کودکی همه ی ماها طرحش را داشتیم ، مربعی با مثلثی بالای سرش و سپس دست هایش را داخل رنگ می کرد و بر زمین می زد! و در جایی دیگر هی آرد را در هوا پخش می کرد و خمیری را به این سو و آن سو می انداخت. این پخش آرد در هوا ، بدجور در پیکره ی تئاتر مدرن ما نفوذ کرده است. البته که بی گمان بصر من توانایی درک این بصر را ندارد.

پنج:ساختارشکنی!: در این بخش هر چه بگویم کم ست به آیات قسم. آقای ارجمند گیتارش را بر داشت و با صدایی قناری گونه خواند:«زلفامون پریشونک تو دست باد.» به به! جای تک تک شما ها خالی! شب هنگامی ، دربندی ، آتشی و سیب زمینی کم داشت. اگر ساختار را گیتار و آتش و دربند در نظر بگیریم ، قطعا ساختار شکنی می شود گیتار و تماشاچیان و ایرانشهر. خداوند روح جناب دریدا را قرین رحمت کند.

همین را بگویم که احساس کردم ، تماشای این نمایش همچون «دشنه ای بود در گرده ام» و همان بهتر که این هیاهوها در تئاتر باشد تا درگیر حواشی اش باشیم تا متنش. زیرا که حواشی هم سرگرم کننده و هم درد آور ست اما متن فقط درد آور ست. زین پس به پارک هنرمندان که می رویم بایستی دل خوش باشیم به نان و دوغش ، آش و لواشکش ، عاشقان و درختانش. دیگر چه بگویم؟ ترجمان کدامین درد باشم؟ اکتفا کنم به شاه جمله ای که یکی از همان دوستان که نه حداد را می شناخت و نه چرمشیر ؛ پس از دیدن نمایش در سکوت دهشتناک خیابان ایرانشهر گفت:« باور می کنی ، من تا آخر نمایش منتظر بودم ، نمایش شروع بشه ؟!» این یعنی درد!

دوستان تیوالی عذر می خواهم که اینجا این نوشته را می نویسم ، چاره ی دیگری پیدا نکردم.

با سلام به دوستان بیست و پنجی

این نمایش اپیزودیک را امروز دیدم. و آن را کار مومنی نیافتم. نکاتی در یکی از اپیزودهای این نمایش به نام سوگ بود که مرا نسبت به برخی از این دوستان مشکوک و معترض کرده است. کمی ناراحت ، غمگین و در عین حال آتشفشانی از خشم هستم. از دوستان دست اندرکار این اپیزود به خصوص مهدی ریوشه و یا خانم ارنواز صفری اگر در تیوال هستند ، تقاضا دارم با ایمیل این حقیر تماس بگیرند تا مسئله را برایشان بازگو کنم و امیدوارم در اشتباه باشم و به طبع این خشم فروکش کند.

با تشکر.



Mr.tambourineman67@yahoo.com

درباره نمایش «آنچه می شنوی ساز کج کوک سکوت است» در بخش گفت و گو
نویسنده:روزبه حسینی
کارگردان: فرزانه تفرشی
" در اصل تئاتر چیزی را حکایت نمی‌کند بلکه آن را نشان می‌دهد. به کلام دیگر، تئاتر خیالی فعال است."
میشیل پرونه ، تحلیل متن نمایشی ، غلامحسین دولت آبادی

فرقی اساسی ست بین قصه و درام. در قصه روایت المان اصلی ست در حالی که در درام روایت وسیله ای ست برای حرکت. درام را یک یا چند اتفاق و یا رویداد شکل می دهد که این اتفاقات داستان را پیش می برند. و در واقع این عمل (درام) ست که میل و خواست را در شخصیت ایجاد می کند و او را وادار به حرکت بر روی صحنه می کند. برای دستیابی به این امر برخی از نمایش نامه نویسان بزرگ در مقابل شخصیت مانع گذاری می کنند تا داستان خود را دراماتیک کنند. یکی از این روش ... دیدن ادامه ›› ها گرفتن تعادل شخصیت و یا شخصیت ها ست که از طریق آن داستان رو به جلو می رود. هنگامی که هملت روح هملت بزرگ را می بیند و به او می گوید که عمویش او را به قتل رسانده ، تعادل زندگی هملت بر هم می خورد و کل نمایش بر روی همین بی تعادلی ایستاده است. و یا در ملاقات بانوی سالخورده نوشته ی دورنمات ، شهری به نام گولن با آمدن کلر و پیشنهادش تعادلش بر هم می خورد. بسان بندبازی که نویسنده ، چوب او را می گیرد و شاید در انتهای نمایش و شاید هم هرگز دیگر به او پس ندهد. از این تکنیک بسیاری از نویسندگان بزرگ بهره برده اند و نمایش نامه های خود را نوشته اند. اما آن چه که در این تئاتر اتفاق نمی افتد ، اتفاق ، عمل ، درام ست. یا اگر بخواهیم کمتر سختگیری کنیم درام فرع ست و قصه اصل. نویسنده پیش داستانش را بر اساس شکست عشقی مردی بنیاد نهاده و حال در داستان ما پسا جنون این شکست را می بینیم. اما این ایده به خودی خود دراماتیک نیست بلکه بیشتر قصه ای ست.این نکته را به گمانم بسیاری از نویسندگان امروز ایران در نظر نمی گیرند و بسان این اغماض در تئاتر حرفه ای نیز رخ می دهد. نمونه ی نزدیکش نمایش هم هوایی نوشته ی مهین صدری که در آن جا نیز خبری از نمایش نیست بلکه قصه ی سه زن ست. و نویسنده اش را نمی توان نمایش نامه نویس نام برد بلکه قصه نویس و یا داستان نویس است.

عقده

شکی نیست که برای به اجرا بردن هر نمایشی خونی از مغزها سرچشمه می گیرد به دل ها و قلب ها سرازیر می شود و شکی تر هم نیست که گروه اعم از بازیگری ، کارگردانی و سایر تمام هم و غم خویش را ماه ها و شاید سال ها می گذارند که برای مردم نمایشی ارائه کنند که لایق آن ها باشد. و به واقع هم که کار بسیار دشواری ست و هنگامی گروه طعم اصیل آن تلاش ها را می چشند که پروژکتورهای بالای جایگاه تماشاچی ها روشن شود و در این فاصله چه ها می کشند. و این چه ها چه فاصله ها و پیچ و خم ها که ندارد. هملت به کارگردانی دادگر که به جای خود. ولی به دور از تعارفات که از حقایق به راستی به دور نیست ، این کار چندان چنگکش دل مرا نگیسخت. تاکسی سوار شدم و از توی کیفم کتاب کوچکی بیرون آوردم و شروع به خواندن کردم و از بیرون هوای خنکی روی صورتم می زد. جهان هملت دادگر برای من جذاب نبود ، شاید به این دلیل بود که هیچ وقت خود شکسپیر نیز چه نمایش نامه ها و چه شعرهایش به دلم ننشسته است و نتوانستم ارتباطی با او برقرار کنم. آثار شکسپیر جدا از نوآوری هایش در زمانه ی خویش نتوانسته مرا درگیر خود کند و آن گونه که باید و شاید تعاریفی به طول پنج قرن تاریخ از او را درک نکرده ام. و از این ماجرا تا سر حد جنون از خویش براق هستم. شاید که نه این بار حتما از جوانی و خامی من است و سفر جانکاهی در پیش است و به قولی "بیابان را سراسر مه گرفته." دادگر شاید در ارائه جهانش بیش از اندازه و به طرز حیرت انگیزی موفق بود و ناگفته پیداست که به معنای واقعی از کنه و از درون هملت شکسپیر ، جهانی تازه و درخور احترام آفریده و از سویه های ادبی ، فلسفی شکسپیر به سویه های روانکاوی و به خصوص تاکید گذاری اش روی مسئله عقده ی ادیپ رسیده اما من نمی توانستم آن را بپذیرم. لابد به دلیل عقده ای به غیر از ادیپ و امیال سرکوب شده ام و یا دلیلی دیگر که چند روزی طول کشد تا پیدا کنم.

نبودگی با-هم-بودگی

با-هم-بودگی یک واژه و یک وضعیت ست در حال سه واژه گی و نه سه واژه زیرا که اگر سه واژه بود دیگر با هم نبودگی بود. وحدت معنایی و درونی واژه از هم می پاشید و از پی آن دلالت های ضمنی واژه دچار کثرت و آن گاه هر کس به زعم خویش یار واژه می شد. لذا از هم پاشیدگی و گسست یک واژه از وحدتش ، آن واژه را بیمار می کند. دیگر واژه نمی تواند عملکرد پیشین خود را در زبان داشته باشد و آهسته آهسته نابود می شود. با-هم-بودگی هنوز چنین اتفاقی برایش رقم نخورده ولی خیلی ها تلاش می کنند که بیمارش کنند من جمله سران حکومت های توتالیتر و یا استبدادی که شدیدا از این واژه در هراسند. بدین خاطر که در با-هم-بودگی انسان ها یکدیگر را و به طبع جامعه ی اطراف خویش را کشف می کنند و سپس به ادراکی هر چند موهوم نسبت به خود و جامعه می رسند و این ادراک ذهن را آن ها پالایش می کند و به پرسشگری می رساند. پرسشگری ، جامعه را پویا و پویایی استبداد را منهدم می کند. به همین خاطر در این گونه جوامع در دانشگاه ها کمتر نیمکت و یا جایی رسمی برای تجمع می سازند. به این دلیل که تجمع و دانشجو با ذهن پویایش دشمنان استبداد هستند.
در مثالی می توان به همین با-هم-بودگی یا در قاموس تیوال ، قرارهای دسته جمعی دوستان تیوالی اشاره کرد. آدم هایی که پیش از این مجموعه واژه هایی پراکنده در مانیتور بوده اند ، گوشت و خون دار می شوند و در کنارت می ایستند. وحدتی می شوند از برای دیدن وحدتی دیگر به نام هنر نمایش. و در آخر به کشف دسته جمعی آن وحدت دیگری نائل می آیند.علی ای حال هر آنچه من می خواهم با زبان الکنم بپرورانم ، عرفان ناظر در نقدش با زبانی روشن تر بدان پرداخته است. پس بیش از این واژه پراکنی نکنم و میکروفون را به دست او بسپارم.


http://www.theater.ir/fa/reviews.php?id=39667

«جشن باشکوه میان‌مایگان در غیاب ناسازگاران(به‌بهانه‌ی سی‌و‌دومین جشنواره‌ی تئاتر فجر)»


آلبر کامو در صفحه ی سیصد و چهل و یکم تاملات خویش در کتاب انسان طاغی با ترجمه ی خانم بحرینی می گوید:« اما عصیان هنرمند بر واقعیت ، که از دیدگاه انقلاب تمامیت خواه مشکوک به نظر می رسد ، همان چیزی را تصریح می کند که عصیان خود انگیخته ی ستمدیدگان.»
مقاله ای چندی پیش در دنیای پُر پاسخ فضای مجازی منتشر شد که با قلم و زبانی حیرت انگیز و رشک انگیز و با گذری کوتاه و تامل برانگیز بر تاریخ تئاتر ایران طرح پرسش می کند و از طاغی هایی می گوید که اکنون غایب هستند.
خواندنش خالی از لطف نخواهد بود.
پاره ای از آن:
«نویسندگان و کارگردانان به تقلیدِ رفتار و گفتارِ حاکمان بسنده کردند و وای از آن خنده‌های پرشور ابلهانه که سالن‌های ما را ... دیدن ادامه ›› پُر می‌کرد و همه با پچ پچه در گوش هم می‌گفتند: «عجب تئاتری بود! دیدی چطور ادای فلان کس را درآورد؟!». مزه‌پراکنی‌های‌شان حتی نیش تندِ «سیاه»های لاله‌زار را هم نداشت. نه نقدی بر جای ماند نه شِکوه‌ای. قصرِ پرشکوهِ ایرانشهر قدرتی حولِ محور سرمایه‌داری انحصاری پیدا کرد و آخرین استخوان‌های تئاترِ پوسیده را جوید.درخشیدنِ بر صحنه، تمام آمال و آرزوی دانشجوی تئاتر شد و رفتن جلوی دوربین هرگونه خودفروشی را توجیه کرد. »

http://www.thesis11.com/Article.aspx?Id=189

چرا بازگشتم؟
"تیوال یک شبکه ی اجتماعی و هیچ شکی نیست (نسبی گراها بخوانند:گمان می کنم) که هر شبکه ی اجتماعی برای خودنمایی و انواع پُز و ژست ها و شات های مختلف از جمله ، دست راست و چپ به کمر ، پا رو پا پشت به طبیعت ، پا رو پا رو به طبیعت ، نیم نگاه به افق به همراه ........ کنار مسجد شیخ لطف الله ،.....،.....،......،..... شکل می گیرد و بسیار دور از ذهن است که فردی ، در یکی از این سایت ها فعالیت کند و هدفش چیزی به غیر از این باشد. حال می خواهد نخست وزیر صوفی ، چپ رادیکال بی سازمان ، روشنفکر کتابدار چپ نو ، فمنیست بزک کرده ی سرخوش ، بورژوای فرهنگی کافه نشین ، فعال سیاسی شبکه یکی ، فعال نوبل بگیر حقوق بشری ، مترجم نزار قصاب ، نویسنده ی آزادی خواه ارشاد شده ، شاعر کارت پُستالی ، کارمند اتو خورده ی بیکار ، فراش سرطانی مستمری بگیر ، کلاش چرب زبانِ رانت خوار ، فراری مدرسه رفاهی ، دختر افلیا نمای دم بخت ، خیابان میر داماد بی عروس ، پسر خوشبخت نمای بار زَن بدبخت ، سی گاری پر از علف پشت دانشکده ، زن مطلقه ی عاج نشین ، مرد فرشته نشین و یا در هر گروه و اجتماع دیگری و گری که قرار بگیرد. سردمدار و فرمانده ی جاسوس و جنایتکار این شبکه ها فیس بوک است که به قول یک چپ بد دهنِ دو آتیشه " درمانگاه سرپایی التیام بخش شکست ها ، حسرت ها، عقده ها و حسادت ها و کمبود ها و توسرخوردگی ها و تحقیر های درونی و بیرونی ؛ مجالی برای ادای همه چیز را در آوردن و ژست همه کس را گرفتن " لذا این سایت نیز از این قاعده ی شبکه های اجتماعی مستثنا نیست.”
این قسمت قابل انتشار از نوشته ی خود فاعل سانسور شده ی به طبع مفعولی بود که برای دوست هم پیاله ای نوشته و دلایلم برای عدم فعالیت در تیوال برای او مطرح کرده بودم. اما بازگشتم. چرا؟ چون درمانگاهی نیافتم.


از: خود

به بهانه نمایش زندگی در تئاتر در بخش گفتگو
گذر
دستم را در جیبم فرو بردم ، نگاهی به حوض مقابل خانه هنرمندان کردم. روز آخر جشن واره تمام شد. با همه ی شور و هیاهوها و ناراحتی ها و ناعدالتی ها و دل آزردگی ها. ده روز آمدن و تماشایی و در نهایت رفتنی. کمی ژست های تو خالی آوانگارد ، کمی رومانتیسیسم آبکی ، چند ایده ی ناب با زبانی الکن و چندی هم زندگی در تئاتر. و عجب زهری دارد زندگی ، در چشم به هم زدنی همه چیز تمام می شود ، در کسری از ثانیه ای که حتا فرصت شنیدن تیکش به ما دست نمی دهد جه برسد به تاک. به ناگهان خود را در میان جمعیت می بینیم و پروژکتورهایی که بالای سرمان روشن شده و بایستی بایستیم و بازیگران را تشویق کنیم. ولی شگفتا که به گونه ای در آن تئاتر زندگی می کنیم و به تماشایش نشسته ایم که پنداری تا ابد زنده ایم و تا همیشه این نمایش بر صحنه ادامه دارد. ما را سحر کرده اند و بی خبریم ، نمی دانیم بعد از هر نمایشی ما تماشاچیانش می میریم ، همانطور که آن نمایش می میرد. غوطه وریم در رویایی احمقانه ، ساخته و پرداخته ، در شیرینی یک تلخی ممتد. اما گاه پیش می آید که بین دو دیالوگ لحظه ای مکث کنیم نگاهی به چهره های یخ زده مردمان بورژوا مسلکی که از سالن تئاتر در حال خارج شدن هستند اندازیم. با این حال نمایش تمام شده و بایستی به حرکت خود ادامه می دهیم و به خانه بر گردیم. از صحنه ای به صحنه ای دیگر. از نقابی به نقابی دیگر. چراغ ها را خاموش کنیم و تا فردایی دیگر و در خوابی دیگر و رویایی دیگر مکبث را ببینیم که آرام و با صدایی حزین می گوید:« زندگی افسانه ای ست کز لب شوریده مغزی گفته آید سر به سر خشم و خروش و غرش و غوغا، لیک بی معنا.»

به پیشگاه زمستان
فرهاد می خواست زمستان سردی را سر کند و هوس آمدن بهار را کرده بود. او با سیگاری کنج لب ، در گوشه ی تاریکی کنار آتشدانی نشسته و دستی بر سبیل هایش کشیده و تک تک نوستالژی هایش را بر شمرده و تصاویری را که برای تمامی ایرانی ها پیش پا افتاده و ساده بود (که چقدر این روزها کمیاب شده) را تبدیل به یکی از ماندگارترین ترانه های پیشا بهاری کرد. و کمتر آدم بالای بیست سالی ست که با این آهنگ تلخندی نزند. اما فرهاد زمستان را از برای بهار می خواست. او زمستان را فدای بهار کرد و افسوس که زمستان را با جوی های پُر آبش ، پارک های متروکش ، پارگی ریه ها با سیگارش ، کافه های شلوغش ، سایش دستانش ، پلیورها و شال های رنگارنگش ، صدای خش خش برف هایش ، عریانی درختانش ، خشکی سرخ پوستش ، صبح های تاریکش و ‌غروب های زود هنگامش فراموش کرد. آیا در این جهان یک سر زمستانی و میان شما جماعت بقیه السیف کسی هست که با من بخواند:" با اینا زمستون رو سر می کنم؟"

http://www.4shared.com/get/M-JZHPty/Boye_Eydi.html

یادداشت خداحافظی
زمانی که قصه ی بیگانگی آدم های محمد رحمانیان با محیطشان در تالار شمس با ترانه هایی قدیمی روایت می شد ، مصاحبه ای از ایشان در روزنامه اعتماد با عنوان"حکایت نویسنده ای که نمی تواند گذشته را فراموش کند" چاپ شد که حتمن هم اکنون نیز می توانید زیر گستره های تار و پود این سرزمین آن را بیابید و از آن لذت ببرید. اما هدف من از این یادداشت ، صحبت درباره آن مصاحبه نیست. آن روزها پس از چند ماهی که بر دیوارهای این سایت خط خطی می کردم ، تصمیم گرفتم به دلایلی دیگر در تیوال چیزی ننویسم.و به سوی جای دیگری رخت سفر بر بندم. یکی از آن ادله ، اتفاقات و مسائلی بود که حول محور خانم محمدی ، چندی پیش در رابطه با نمایش "ننه دلاور بیرون پشت در" و بلاک شدن ایشان پیش آمده بود. درک این موضوع برای من بسی سخت و دشوار بود که ببینم فردی که چند سالی است در این سایت فعال است مورد بی عدالتی قرار می گیرد. دوست داشتم برای یک بار هم شده خانم محمدی را ببینم و از نزدیک با ایشان هم دردی کنم که نمی توانستم لذا به احترام ایشان ، بر آن شدم به عنوان عضو کوچک و ناپیدایی از آن 20000 نفر از ایشان حمایت کنم و تنها راهی که به ذهنم رسید این بود که چند صباحی نوشته ای را در تیوال به اشتراک نگذارم. هر چند می دانستم برای کسی اهمیت شایانی ندارد اما این کار را برای خانم محمدی و خود کردم و نه برای مطالباتی از این سایت.
حال برگردیم به همان مصاحبه ای که در ابتدای صحبتم بدان اشاره شد. رحمانیان درباره شخصیت هایی که آفریده در آن مصاحبه می گوید:"این آدم ها در کنار این سازه ها معنای متناقضی می گیرند و همدیگر را تکمیل نمی کنند. یعنی A+B آن آدم ها به علاوه آن سازه های شهری نتیجه اش AB نیست. بلکه یک سنتز می دهند که می شود C که نه اولی است و نه دومی." گمان می کنم ( و شاید اشتباه باشد) این صحبت نغز رحمانیان بسیار نزدیک به وضعیت افرادی است که دیگر در این سایت نمی نویسند . بدان معنی که این دوستان در سایتی ثبت نام می کنند تا با کسانی آشنا شوند که علایقشان با آن ها مشترک بوده و قرار است یک خانواده را تشکیل دهند ... دیدن ادامه ›› و ماه به ماه بیش از بیش به همدیگر نزدیک شوند. به عبارت دیگر A در B ثبت نام می کند که با C آشنا شود و با یکدیگر دیالکتیکی(با خوانش کلاسیک و سقراطی اش) برقرار کنند ، در حالی که تصور می کنم این گونه نیست و به ما سبق یک سری اتفاقات نتیجه این عمل ABC نیست بلکه D است یعنی دور شدن و بیگانگی این دوستان از این محیط و کم کم جدا شدن و گسست آن ها.


الغرض:با خود خیال کردم اگر می خواهم از این خانواده جدا شوم ، بهتر است که پایانی ترتیب دهم.
از تمامی دوستانی که در این چند ماه پست های بنده را لایک کردند و خواندند و منت گذاشتند و نظر دادند به خصوص علی اژدری ، خانم نجاتی ، خانم فصیح به همراه تمام سلول های بنیادیم تشکر می کنم. و اگر کسی را در این مدت رنجاندم ، من و تمام رگ های بدنم بسیجیم برای معذرت خواهی از ایشان.
لحظه به لحظه را با شما نوشیدیم و مست و عاقل و شیدا و لایعقل شدیم. ساعت ها را گهی گریستیم و گهی خندیدیم.

همیشه ژاندارکی باشید.


از: خود

از همه ی دوستانی که پُست قبلی بنده را در همین صفحه لایک کرده بودند ، از اعماق دریچه های قلبم معذرت می خواهم. بنا به دلایلی ناگزیر بودم ، آن را حذف کنم.

یه جبران مافات آهنگی را پیشکش می کنم ، باشد که دوستان از من بپذیرند:

Gracias a la vida que me ha dado tanto
"در سایه ی زندگی چیز های زیادی را به ... دیدن ادامه ›› دست آورده ام"

خواننده:مرسدس سوسا


http://s3.picofile.com/file/7953846448/01Gracias_a_La_Vida.mp3.html

پ.ن.:این آهنگ نخستین بار ، توسط ویولتا پارا ،خواننده ی بزرگ و افسانه ای کشورِ‌ شیلی، تصنیف و اجرا شده و جزو آخرین قطعات او پیش از خودکشی است.

برای علی اژدری
کلاژی از کودکی
غروب بود......من چهار ، پنج سال بیشتر نداشتم....... و به.....و به همراه مادرم و پدرم به روستایمان می رفتیم. همین که آرام آرام بیابان و برهوتی را داشتیم پست سر می گذاشتیم. ناگهان به چند مرد و زنِ کشاورز برخوردیم که خونین کنار جاده افتاده بودند. نمی دونستم چه اتفاقی براشون افتاده بود.......... پدرم ماشین رو نگه داشت. من از پشت شیشه ی عقب ماشین داشتم اون ها رو تماشا می کردم و دائم انگشتای دستام رو به هم می پیچوندم........ ترس تمام وجودم رو تسخیر کرده بود ..... فکر کنم اولین بار بود....... احساس کردم که روح اون ها در بدنم فرو رفت و از اون به بعد دیگه از دیگران می ترسیدم و هر جا که دیگران بودند برام جهنم بود........... تا مدت ها ساکت بودم و یک سرباز پلاستیکی لاغر مُردنی داشتم که دیگه هیچ وقت از خودم جداش نکردم تا اینکه:
- Hut, Hut, Hut ho hee up, Comp'nee, Halt , Preeeeee-zeeent , Arms , Bang, Bang
-بخواب سربازم ، بخواب سربازِ بی نام و نشانم ، در باغچه ی خونمون خونین بخواب....
جدا از ترس ، خستگی ماندگاری در من ریشه دووند که هنوز باهام هست.......... خسته از مجری های برنامه های تلویزیونی که به من خیره می شدند و ... دیدن ادامه ›› هیچ کدوم از حرفاشون رو نمی فهمدم و فقط دهنشون تکون می خورد.........مردهای خشمگین اطرافم و زن های غُرغُروشون....... می دونی چقدر بی انصافیه که ما رو به زور از باغ بیرون کشیدند؟! من یه باغ پر از گل های رُز می خوام. نقاشی های دالی. نه دیگه حرفای شیرینی می خوام و نه دخترها و پسرهایی که به یه کافه ای دعوتت می کنند. لبخند بزن ! به دروغ های بی سر و تهشون گوش بده. هیچ کس به تو اهمیتی نمی ده و از اون بدتر زندگی قابل درک نیست....... دلم ...... دلم می خواد به همون باغ برگردم..... یه خواب پایان ناپذیر و ناگهانی که اون خستگی رو از تنم بیرون کنه. از تلخی بی حدود و ثغور این روزهای آلوده جدام کنه. یه تاریخ نو. یه تاریخی که جایی ننوشته باشندش. پس ادامه می دم . ادامه می دم. شوق پرواز می گیرم. جایی برای پرواز هست؟





از: خود