ایده استفاده از کله عروسک روی سر بازیگران جالب بود. نکته قابل توجه برای من، متن نمایشنامه بود که مشخصا خیلی روش کار شده بود. همچنین بازیگرها که چنین متن سنگینی رو بدون تپق اجرا کردن. ارجاعات به متون تاریخی هم جالب بود. از همه بهتر اینکه مختصر و مفید داستانش رو تعریف کرد و تماشاگر رو خسته نکرد.

از قبل آهنگ هاشون رو شنیده بودم. یه جور اباحه گری خاصی تو کاراشون هست. اون آقا سیبیلو هم که دوست دارم اسمش رو ندونم خیلی بامزس. در عین ادبی صحبت کردن، مزخرف میگه. (چون خودش گفت منم میگم)

مثلث باعث شده بود خیلی توقعم بالا بره که این کار نتونست اونو برآورده کنه. نه که بگم بد بود ولی شاهکار هم نبود. انگار قیس یساقی اون ذوق و قریحه بکری که داشت رو بعد از پرفروش شدن کار قبلیش، به سمت زرق و برق بیشتر سوق داد تا اینکه همون سادگی و پرمغز بودن رو دنبال کنه. چندین جا بازی‌دهندگان تپق زدن، آخر کار گاز فندک تموم شد و یه چند تا ناهماهنگی وجود داشت که شاید به خاطر این بود که تازه شب دوم بوده.
نقطه قوت کار بدون شک دکور مینیمال و در عین حال پر از کشوهای مخفی بود که عین شعبده بازها هر بار حقه جدیدی رو می کرد.
امیدوارم کار بعدی این کارگردان جوان و مستعد، بیشتر به کار اولش شبیه باشه.

این کار سلیقه من نبود. خیلی سطحی و کم مایه و بیشتر انگار جُنگ شادی بود تا نمایش. چند تا از بازی ها به دلم نشست ولی نه اونقدری که به یادماندنی باشه. کلا برای سرگرم شدن در یک روز تعطیل خوبه.
خسته نباشید.

نمایش مفرحی بود که تماشگر رو راضی از سالن بیرون می بره. بازی ها قابل قبول بود ولی کاظم سیاحی انصافا بهتر از بقیه دیده شد. موسیقی کار می تونست سبک جنوبی باشه ولی متاسفانه از ظرفیت این ناحیه استفاده نشده بود. طراحی لباس و صحنه خوب بود. به نظرم نورپردازی کمی مشکل هماهنگی داشت. اینکه با نام بردن از ابوچخماق، صحنه آهسته میشد جالب بود ولی افراط در به کار بردن این تکنیک از جذابیتش کم می کنه.

با اینکه سعی شده بود ابتدا یک بیوگرافی از خفاش شب ارائه بشه ولی به نظرم نتونسته بود حق مطلب رو ادا کنه. مخاطب تا انتهای نمایش جواب این سوال که ... دیدن ادامه ›› انگیزه قاتل چی بود رو به درستی نمی گیره. اشاره مبهم به ماجرای باجناق پدر قاتل یا داستان نیمه کاره ازدواجش، گره معما رو حل نمی کنه. نسبت به داستان واقعی هم خیلی تغییرات رخ داده بود.
بازی ها در کل خوب بود ولی من بازی خانم دلشاد رو دوست داشتم. طراحی نور چنگی به دل نمیزد. طراحی صحنه و ایده پیکان دو نیمه جالب بود. غافلگیری آخر نمایش که به نوعی تداوم حضور این گونه افراد در جامعه رو نشون می داد قابل تامل بود.

هشدار: این نمایش برای آتئیست ها مناسب نیست.

هنرهای نمایشی بر پایه ادبیات بنا می شوند و خوشبختانه نمایشنامه این اثر بسیار خوب پرداخته شده. با اینکه زمان حال و گذشته تلفیق شده (مثلا از نیچه نقل قول می شود یا پیلاتوس ساعت مچی دارد یا مسیح عینکی است) ولی کلمات و عبارات حس و حال تاریخی را منتقل می کند. بازی ها خوب است ولی بازی آقایان شهرستانی، توفیق و نجفی به یاد ماندنی تر است. انعطاف بدنی خانم رجایی نیا هم در حد ورزشکاران ژیمناستیک است. موسیقی به خوبی روی کار نشسته و طراحی نور هم قابل قبول است. ولی من با لباس بازیگران مشکل داشتم خیلی براش فکر نشده بود. یک المان هم داخل صحنه بود که خیلی وجودش تاثیری در القای پیام نداشت. دیالوگ های زیبایی هم داشت که متاسفانه خیلی به خاطرم نموند. امیدوارم نمایشنامه بعدا منتشر بشه و بتونم بخونمش.

اگر نمایش مثلث را فاکتور بگیرم این اولین نمایش عروسکی بود که دیدم و حقیقتا شگفت زده شدم. از موسیقی و تحریرهای خوانندگان بگیر تا طراحی عروسک ها و دکور همگی فوق العاده بودند. فقط بعضی پرده ها به نظرم اضافه بود که میشد حدود 20 دقیقه از زمان نمایش را کوتاه کرد. داستان عرفانی مولانا هم که جذابیت خودش را دارد.
پی نوشت: اکثر عروسک گردان های این اثر، دختران نوجوان بودند. برای من واقعا جالب و امیدوار کننده بود.

شبیه بازی اتاق فرار بود. یه نمایش معمایی-روانشناسانه که اولش یکم گنگ و نامفهومه ولی به مرور داستان جذبت می کنه. من بازی ایمان صیاد برهانی رو تو ورق الخیال دیده بودم و باید بگم واقعا بازیگر توانا و با استعدادی هست. نمایشنامه خوب پرداخته شده. طراحی لباس و صحنه در خدمت داستان و بسیار خوب هست. لذت بردم ممنون.