آقای فدایی، العفو، امروز صحبت از هیچ رسید به «شیهیدن». باید حدس می‌زدم این‌گونه شده و پستی جدید اضافه خواهد شد، ولی گریزی نبود🤦‍♀️

🔥🔥🔥

عرض ارادت متقابل. شما لطف دارید که تقصیرزدایی کردید🙏😉🙏
حالا تا اینجا که به یک پست قناعت ورزیده، تا ببینیم در ادامه چی در انتظاره!🤭

دم‌تون گرم بابت شجاعت، جسارت و خلاقیت‌تون
کیف کردم


و یه تشکر ویژه از فرزاد جعفریان که اگر نگفته بود اجرا رو از دست می‌دادم

زبان تمشک‌های وحشی
سه‌شنبه ۲۹ آبان
۱۶ و ۲۲
۴۵ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/zabanetameshk.ha4
اسرام
سه‌شنبه ۲۹ آبان
۱۷۳۰ و ۲۰۳۰
۲۰ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/osram

خارش
چهارشنبه ... دیدن ادامه ›› ۳۰ آبان
۱۶ و ۲۲
۱۶ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/kharesh2


زرد و صورتی
چهارشنبه ۳۰ آبان
سانس ۱۷۳۰ و ۲۰۳۰
۲۰ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/zardsourati


تکه تیکه
پنج‌شنبه ۱ آذر
سانس ۱۵ و ۱۶
۲۵ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/teke.tike


شکستی شکستم شکست
پنج‌شنبه ۱ آذر
۱۷۳۰ و ۱۹
۵۰ دقیقه

https://www.tiwall.com/p/shekast3

ممنون

بچه ها در گذراندن تعطیلات با یکدیگر و بدین شکل که هر سال یکجا بروند و بزرگترها هم عموما در کنار آنها نباشند یا تفریحات بزرگسالانه شخصی خود را داشته باشند، انتخابی ندارند. شرایط مذکور و مقابله با یک آخر هفته بارانی کسل کننده، به آنها یاد می دهد راه هایی برای باهم بودن و گذراندن وقت خوش پیدا کنند.
در کنار این مفهوم، داشتن این تجربه که وقتی در آینه نگاه می کنی خود ده ساله ات را می بینی یا وقتی به بچه ات نگاه می کنی، تصورات ات از بیست سال آینده اش را داری، تم دیگر این نمایش است. هیچ بچه هفت ساله ای، احساس هفت ساله ها را ندارد. برای آنها هفت سال خیلی بزرگ به نظر می رسد. همینطور که هیچ بزرگتری خودش را به اندازه کافی بزرگ نمی داند، چون اگر اینطور بود دیگر بزرگ شدن امکان پذیر نبود. مهم نیست سن ما چقدر باشد، ما هنوز احساس می کنیم یک بچه ایم، ناتوان و ناآشنا با دنیا، در کنه وجودمان یک بچه بزرگ. القای همزمان این دو حس، دایره مخاطبان نمایش را به بزرگ و کوچک تعمیم می دهد.
در نیمه ابتدایی نمایش که بسیار مبهم و متناقض نما است -مانند دکتری که با گوشی خود به صدای قلب ها گوش می دهد اما نمی ... دیدن ادامه ›› تواند حال کسی را بهتر کند- بازیگران بزرگسال نقش چهار بچه را ایفا می کنند و در اپیزودهای کوتاهی، بازیگران نوجوان سایه ای از کاراکتر خود را در کنار بازیگران بزرگسال تشکیل می دهند تا اینکه در قسمت های پایانی کاملا نقش بچه ها توسط خودشان اجرا می شود. بخش نمایش در نمایشی که در بخش پایانی اجرا می بینیم، در ابتدا با چند سرگرمی گروهی و تمرین نمایش شروع می شود که مضمون هایی را روایت می کند که عموما بچه ها از آنها درک روشنی ندارند و بدینوسیله با این مفاهیم روبرو می شوند. به مرور فضای نمایش متافیزیکی تر شده و برای نمایش آخر و اصلی، بچه ها از بزرگترها خواسته اند که کار آنها را ببینند اما بزرگترها به کلی فراموش کرده و مشغول عیش و نوش خودشان هستند. بچه ها نیز تصمیم می گیرند بدون بزرگترها ادامه داده و نمایش را برای مادر شادی اجرا کنند، نمایشی که در مورد یک نیروانا و رویارویی با مرگ است. مرگ در انتهای نمایش آخرین زنبور زنده را می کشد. زنبور به مثابه نیروی خیر است، که هر زمان آنها بالای سر ما در حال پروازند سرعت حرکت ماشین ها آرام می شود، نوزادان دیگر گریه نمی کنند، کسی دیگری را آزار نمی دهد، بیماران بهبود پیدا می کنند و از همه مهم تر همه شنونده می شوند. با مردن آخرین زنبور، امید به ادامه بشریت هم از بین می رود و همه در انتظار نابودی اند. به این موضوع نیز چندین بار اشاره می شود که زنبورها اگر نیش بزنند می میرند؛ دانستن این نکته نیز در کنار آن شاید جالب باشد که زنبورهایی که نیش می زنند فقط زنبورهای کارگر هستند که زنبورهایی نابارورند و پس از نیش زدن به دلیل گیر افتادن نیش خود در موضع نیش، مجبور به قطع عضو خود می شوند. بچه ها در این رویارویی با مرگ، بدون حضور بزرگترها در ابتدا ناامید می شوند و گمان می کنند دیگر کار آنها و دنیا تمام است اما با حضور فرشته وار پدر امان (احمد) و پیامی که از سمت پدر درگذشته دریافت می کنند به جنگ با مرگ می روند و آن را شکست می دهند.




پدری که در میانه های نمایش به بودن تصوراتی از او به صورت گاه و بیگاه توسط امان اشاره می شود. این پیام باز هم با شعری که به زیبایی با مفهوم محوری نمایش خوانش دارد، توسط رض منتقل می شود. در نهایت جایگاه بچه ها با این نمایش از جایگاه یک قربانی به هنرمندانی خلاق که می توانند به تصوراتشان واقعیت ببخشند عوض می شود. کاراکتر دینا هم در کمک به این فضاسازی، حضور موثری با بیان لغات و جملات پراکنده بکتی دارد.
بزرگ شدن، پدیده سختی ست و ممکن است بزرگترها در این مسیر ما را ناامید کنند. امیدواری به نسل در حال رشد، همگام شدن با تغییرات و نجات انسان توسط بچه ها در آینده، وقتی بزرگترها مشغول کارهای بی ارزش هستند. ایمان به ممکن بودن هر اتفاق در مقابله با رویدادهای زندگی در طول این نمایش افزایش پیدا می کند، حتی اگر هنوز در زندگی ما مثل مبتدی ها هستیم.
جای جای نمایش اثر مرگ نیز دیده می شود، در قالب بیماری یا در قالب کاراکتر مرگ در نمایش در نمایش. لین گاردنر منتقد گاردین هم داستان این نمایش را به یک معمای قتل چندلایه تشبیه می کند، بدون اینکه جسدی در کار باشد؛ چگونه دوران بچگی ما کشته می شود.
و در انتها پیش از آنکه متن شعر پایانی نقل شود، جمله طلایی: این جهانی ست که ما هستیم، می تواند بارانی و خسته کننده و سخت باشد یا اینکه می توانیم فقط بازی کنیم.

سلام بابا سلام پسرم
سلام بابا سلام پدرم
سلام بابا سلام دختر
چقد زیبا چقد گل تر
سلام بابا دلم تنگه
دنیا بی تو چه کمرنگه
دیدمت از گوشه چشمم
اونور نقشا چه پررنگه
سلام بابا اومدیم کشتیم
ما ذره ها تو رشدیم
آخرین زنبورمون بود
ما با زنبورا یه مشتیم
سلام بابا سلام مامان
شما هستید تو وجودم
پایانا همشون خراب ان
پایانا همشون شروع ان
پایانا همشون سراب ان
پایانا همشون شروع ان
پایانا همشون آغازن
پایانا همشون شروع ان

هر شبِ ما دلگیر
شبِ از فردا سیر
چشم شوری بی اشک
حرفی از جنس کشک
فصلِ تصویرِ بد
سازهای نابلد
شهرِ از خود بی خود
که کلیدش گم شد


#شهیار_قنبری

من که تعهدم پس از تغییر
پیداکردن کار جدیدست ...
معنایش از کف و دست رفته
هرآنچه که داشتم به نام
کاری که داشتم اما جایم درست نبود !!!!

از دست بسته‌،
از حال رفته،
از یار دل شسته،
از خوار تمنای گل نشسته،

از دست داده ... دیدن ادامه ›› ام
از یار رانده ام
از کار پای خود را بُریده ام ،

اماا از جان دست کشانده هرگز،
نامیدی و سقوط هرگز.
(من با نمایش کاری ندارم،
دلنوشته دوست دارم 💜)