درود بر دوستان خوب تیوالی

حس میکنم شنیدن یک آهنگ آرام و زیبا و البته عاشقانه، در این روزهای نه چندان زیبا خالی از لطف نباشه.
به گوشِ جان بشنوید و لذت ببرید با یک صدای ماندگار و تکرار نشدنی...

""یک شب که تار گیسویت ، پیچد بر تار گیتارم ""

http://s7.picofile.com/file/8380325442/Faryad_E_Entezar.mp3.html

ـــــ هزارتو یا هزارروُ به وسعت فرصت طلبی ــــ

نمیدانم چه بر سر دنیای هنر و فرهنگمان از جمله سینما آمده؛ که دیگر موضوع تازه ای غیر از ""خیانت و دروغ و سیاهی""  را نمیتواند به تصویر بکشد!
قطعاً بحث بر سر چنین آسیب اجتماعیِ فراگیر و جا افتاده ای (البته متاسفانه و به طرزی دهشتناک) محافل جامعه شناسی و روانشناسانه ای را ورای این فضای فرهنگی میطلبد؛ اما آنچه از نگاه منِ مخاطب بعد از تماشای "هزارتو" نازیباتر از ابعاد دیگر فیلم به چشم می آید عادی جلوه دادن این حجم از نامردی، دروغ و خیانت است.
شاهد این ادعا توجیهات بی منطق و کودکانه کاراکترها در میز محاکمه است!
"هزارتو"  در فرم و محتوا و در مسیر شخصیت پردازی و تعلیقهای داستان و موقعیتها نیز بسیار ناموفق ... دیدن ادامه ›› و ابتر است.
کد گذاریها و به دنبالش گره گشایی هایی که تماشاگر هیچ نقشی در آنها ندارد، فرصت هر تفکر و بازی ذهنی را از مخاطب سلب میکند.
در واقع گویی اصلا هیچ معمایی طرح نمیشود تا مخاطب هم بخواهد زحمت بررسی و حل معما را به خود بدهد و این دم دستی ترین وسطحی ترین چینش سیر داستانی است که نه تنها حوصله مخاطب را سر میبرد بلکه کارنامه کاری کارگردان را زیر سوال میبرد.
موضوع فیلمنامه که دست بر قضا میتوانست یک درام اجتماعی تاثیرگذار و حتی تامل برانگیز باشد، متاسفانه بدون هیچ کارگردانی خاصی بلاتکلیف و ناقص مانده و دیگر خبری از یک اثر هنری نیست.
در این مسیر ""ناکارگردانی"" بجای ایجاد موقعیتهای دراماتیک تاثیرگذار و تامل برانگیز، فقط شاهد بر ملا شدن اطلاعاتی از فرصت طلبی ها در باتلاق زندگی کاراکترها هستیم. باتلاقی که کاراکترها تا سرحد خفگی در آن فرو رفته اند.
نکته جالب تر اینجاست که ""هرازتو"" نیز مانند بسیاری فیلمهای شبیه خودش در موضوع و ساخت، طبقه متوسطِ رو به بالای جامعه را تا این حد بی اخلاق و بدون چارچوب به تصویر میکشد و حتی زیر سوال میبرد.
در پایان باید بگویم شاید پرداخت به آسیبهای اجتماعی در عرصه هنر بتواند به جهت بعد روانشناختی (البته اگر درست و بجا ساخته و پرداخته شود) قابل طرح و بررسی و آسیب شناسی باشد؛ اما ای کاش فیلمسازان گرانقدر و عزیز، در این مسیر دغدغه مندی!!! کمی هم برای شعور و سطح فهم مخاطب احترام و ارزش قائل باشند و هر قَبای نافرمی را بنام اثر هنری بر تَن مخاطب قالب نکنند.
___ پرند محمدی ____

___سکوتی از جنس آرامش ___

کوروش سلیمانی را در مقام کارگردان، از نمایش "ناگهان پیت حلبی " دنبال میکنم. که البته پس از این نمایش به نظر میرسد او یک چرخش مشهود در انتخاب متنهایش دارد.
نکته جالب و قابل تاملی که در سه انتخاب بعدیش به چشم می آید ( حداقل از نگاه بنده) سکون و آرامش ظاهری نمایش است که ناخواسته تو را همراه جریان داستان میکند.
میگویم "ظاهری" به این دلیل که علیرغم آن سکون و آرامش ظاهری، اتفاقات و جریانات باطنی داستان به شدت پر سر و صدا و جنجالیست.
نکته جالب و البته ریزبینانه اینکه، سیر جریان سکون و آرامش این سه نمایش به تدریج از اولین نمایش ( فالومی_ خرده نان و اکنون سکوت سفید) بیشتر و بیشتر شده و کاملا ... دیدن ادامه ›› ملموس است.
در این اجرا اینقدر این سکون و آرامش در اجرا، طراحی صحنه و دکور و روند داستان هویداست که گویی در ساحلی امن و آرام نشسته ای و بیخیال دست بر شنهای گرم و نرم ساحل دست میکشی...

پر رنگ ترین تعبیری که در کل اجرا، و حتی پس از ترک سالن مثل یک چراغ چشمک زن، مصرانه در ذهنم چشمک میزد این تعبیر بود:
" هر کدوم از ما آدمها (هم بطور عام در جهان و هم بطور خاص در ایران نازنین و زخمی و مظلوممان) یک ""جان براون"" هستیم که به دنبال سکوتی سفید در بیمارستانی آرام و بی حاشیه میگردیم تا بیخیال و فارغ از هر جنگ و نزاع و کشمکشی، نقاشی چهارفصل عمرمان را بر دفتر زندگی قلم بزنیم... ""

پ.ن: کوروش سلیمانی عزیز و آرام، برای شما و گروه نازنینتون آرزوی موفقیتهای بزرگتر دارم. امیدوارم تمامی لحظاتتون آرام، سفید و زیبا باشه.
__ پرند محمدی ___

ـــ تیولا ، جهنمی جنگ زده و نامیرا ـــ

به محض ورود به سالن، با مشاهده طراحی صحنه ای سرد و آهنی (طراحی آیرونی) و لوله هایی شبیه به تاسیسات موتورخانه های کشتی(شبیه آنچه در فیلمها میبینیم) خود را آماده تماشای نمایشی ابزورد با بستری تلخ و زبانی گزنده میکنیم.
پس از خاموشی چراغ و حضور بازیگران با گریمهایی اکسپرسیون و اگزجره که بن مایه ای سرد و بیروح دارد، حدسمان تبدیل به یقین میشود که با یک گروتسگ مواجهیم.
تیولا؛ همان عروس دریایی نامیرایی که به مرگ طبیعی نمی میرد ، در واقع سمبلی است از یک دور تسلسل و باطل و یک چرخه بیهودگی و تکرار که در جهانی جهنمی به آن دچاریم. تکراری که حتی در کلام با ادای برخی دیالوگها، به آن تاکید میشود. اوج تاکید بر این تکرار زمانی است که مخاطب شاهد تکرار زایش ""بچه تیولا"" در سده های مختلف است. بچه تیولایی که پس از چند صدسال , حال خودش والد یک بچه تیولای دیگر است. اما تیولایی متفاوت از تیولاهای متعارف همیشگی...
زمان در این نمایش مجهول و گم است و مخاطب نمیداند این بُعد زمانی کِی و چه وقت است، اما میتواند این لازمانی را به سبب رخدادهایش به راحتی در ... دیدن ادامه ›› زمان حاضر خود بنشاند.
مکان نیز در این نمایش، به ظاهر ناکجا آباد است؛ اما ناکجاآبادی که نشانه های همسان سازی به جغرافیاهای خاصی را به زیبایی با طراحی صحنه آیرونی اش به جا گذاشته است.
تاسیسات موتورخانه ای کشتی که یادآور ناوهای جنگی در هر جغرافیا و هرگوشه ای از دنیاست که برای قشون کشی جنگی همواره آتشش به راه بوده و هنوز نیز هست...
کوره های آدمسوزی که اولین تصویر و تعبیری را که به ذهن متبادر میکند، نسل کشی یهودی ها و فاجعه هلوکاست است و این تداعی در پایان نمایش که مادر و جنین اش در کوره محبوس شده اند به اوج خود میرسد. (این صحنه برایم تداعی گر فیلم ""پسری با پیژامه راه راه"" بود که هنوز بعد از گذشت سالها از تماشایش، از یادآوری متاثر میشوم.)
اما آنچه در این بین برایم جذابیت خاصی داشت، موسیقی نمایش بود.
انتخاب نوای ""پن فلوت"" برای این فضای سرد و ابزورد که از طرفی حسی حزن آلود و غم انگیز را القا میکند و از طرفی با فراز و فرودهایش یک حس خوشایند از بارقه امید را بر دل مینشاند؛ انتخابی بجا و زیباست.
شاید القای این پارادوکس حسی توسط این نوای موسیقی، پیام تازه ای داشته باشد؛ اینکه میتوان در قلب جهنم، جایی که تیولا هربار زاده میشود و نمی میرد، مانند پیرمرد نمایش ؛هنوز امیدوار بود و برای لذت بردن تلاش کرد...
پ.ن: جنگ همیشه این نیست که دو کشور به روی هم توپ و تانک و گلوله ببندند، گاهی جنگ میتواند در حد یک کشمکش لفظی و کلامی بین دو تا آدم باشد که اثر همان لفظ و کلامشان بر قلب یکدیگر، به مراتب مخرب تر از هزاران موشک هسته ای باشد. مراقب باشیم، جنگ همیشه در کمین است...
ـــ پـرنـد مـحـمـدی ـــ

هر چیز؛ سه چیز است:
خودش، تصویرش، تصورش.
و دشوارترین است؛
اگر کسی بتواند،
تصویر، تصور و خودِ خودش را یکی کند.

**چقدر این کار رو دوست داشتم. اطمینان دارم تا مدتها ذهنم درگیرش خواهد بود.

با سلام به همه دوستان تیوالی.

بزرگوارنی که کنسرت نمایش را به تماشا نشستند، در صورت امکان کمی از فضا و داستان نمایش توضیح بدهند.
مایلم بدانم خط سیر داستان در چه فضایی روایت میشود. (فارغ از فضای موسیقیایی)
سپاسگزار همراهی شما هستم.