من خیلی خوشحالم که به لطف جناب غلامی بزرگوار و گروه محترمشون لذت دیدن این اجرا رو از دست ندادم. یک اجرای فوق العاده درخشان و تاثیرگذار از هر منظر که واقعا شب من رو ساخت. برخورد گرم گروه اجرایی هم بر لذتم افزود.
شدیدا پیشنهاد می شه!
پی‌نوشت و کمی اسپویل:
صحنه ی مورد علاقه ی من آخرین صحنه ی حضور کارکتر رویا ( خانم موسوی ) در نمایش بود. بی اندازه لذت بردم و توی اون لحظه غرق شدم.

بلیت اجرای سه‌شنبه رو همراه با دوستم تهیه کرده بودم اما چون پیش از اجرا دچار حمله ی اضطرابی شدم موفق به دیدن اجرا نشدم و دوستم رو فرستادم ببینه و خودم نرفتم. مدیریت محترم سالن هامون هم با جا به جایی بلیتم موافقت نکرده بود متاسفانه هر چه قدر دوستم صحبت کرده بود.
حالا من موندم و یک حسرت بزرگ با این همه نظر مثبت در تیوال و نظر خیلی مثبت دوست سخت پسندم و بلیتی که در تیوال پلاس با تخفیف تهیه کرده بودم و سوخت شد و ملالی که دیگر باقی نیست…
نه فقط برای این نمایش؛ کلا! برای نوشتن، تماشا کردن، کارهای روزمره حتی…
اضطراب و افسردگی امانم رو بریده متاسفانه و هر چه قدر سعی کردم و می کنم با تئاتر سر خودم رو گرم کنم هم فایده نداره…

من در پنج دقیقه ی ابتدایی فهمیدم این اجرا در سلیقه ی من نیست و حتی قصد بیرون رفتن از سالن رو داشتم. ( این روز ها متاسفانه حوصله ی چندانی ندارم. ) اما چون هرگز تا به حال این کار را انجام نداده‌ام و دوست دارم هر اجرایی که می‌رم رو تا آخر به تماشا بنشینم و حتی اگر مطلقا باب سلیقه ی من نبود در رورانس زحمات گروه اجرایی رو تشویق کنم و بعد بیرون بیام و در قالب نوشته، نظرمو ثبت کنم؛ این کار رو نکردم.
در یک چهارم پایانی اجرا تازه تونستم کمی ارتباط بگیرم و با چند تا از شوخی ها لبخند روی لبم بیاد.
به نظرم سبک این نمایش چیزی جز طنز نیست قطعا؛ اما طنزی که داشت برای من بیش از حد جنسیت زده بود و با چند تا از شوخی ها بیشتر نتونستم ارتباط بگیرم.
گروه موسیقی از نظر من نقطه ی قوت این اجرا بود.
تیم بازیگری جوان و فکر می‌ کنم‌ نسبتا تازه کار بود با این وجود اجرای خوبی ارائه داد.
کار ایده های نوآورانه‌ی خوبی داشت که به ثمر ننشسته بود.
من البته باید ذکر کنم کمی با حواس پرتی به تماشای اجرا نشستم به خاطر اتفاقی که پیش از اجرا ذهنم رو بهم ریخت اما نمی دونم این ماجرا چند درصد ... دیدن ادامه ›› روی نظرم درباره ی اجرا تاثیر‌گذار بوده. (واقعا امیدوارم عدم ارتباط من به دلیل مشغله ی ذهنی خودم بوده باشه. )
خسته نباشید می‌گم خدمت گروه پر‌انرژی اجرایی و آرزوی اجراهایی درخشان تر رو دارم.
.

من در کل راضی از سالن بیرون اومدم اما تایم نمایش و حجم فریاد ها یکم برام زیاد از حد بود و ریتم نمایش تا حدی کند. نکاتی که خیلی راجع به این اجرا دوست داشتم موسیقی و نورپرداری بود. ( بازی با سایه ها بسیار زیبا و فوق العاده بود. )
صحنه ی پایانی باعث شد یک پله اجرا برام بالاتر بره.
هماهنگی بین بازیگران بسیار سینک و خوب بود که در این تعداد بالا جای تقدیر داره؛ هم از گروه کارگردانی و هم از خود گروه بازیگران.
نحوه ی بیان آداب تماشای نمایش توسط جناب سیدی پیش از شروع اجرا و لحنشون بسیار به دلم نشست.
خسته نباشید می‌گم به تمام گروه محترم اجرایی و آرزوی اجراهایی درخشان تر رو دارم.

مک دونا جزو نمایشنامه نویس های مورد علاقه ی منه و این نمایشنامه اش رو هم خیلی دوست دارم برای همین وقتی به تماشای اثری بر اساس این نمایشنامه می نشینم شاید انتظاراتم بالاتر باشه کمی.
طراحی صحنه عنصر مورد علاقه ی من توی این نمایش بود. خیلی دوستش داشتم. نکته ای که نظرم رو خیلی جلب کرد این بود که حتی به نوع سیگار دیو یا همون دیوی هم توجه شده بود توی پرده ی اول (سیگار سناتور) که خیلی برام جالب و قابل تحسین بود.
بازی ها به جز کارکتر های دانی و دیوی (مخصوصا دانی) که نقششون در اومده بود و روی کار نشسته بود من رو تحت تاثیر قرار نداد متاسفانه و در مورد کارکتر پاتریک که متاسفانه شناختی نسبت به بازیگرشون هم ندارم؛ لحن ادای کلمات و شخصیت پردازی نقش ( جدای از اونچه در نمایشنامه ی اصلی هست ) و همه چیزش بسیار من رو یاد اجرای معروف قبلی و بازیگر اون اجرا می انداخت.
سعی در ایفای بخش طنز و به دوش کشیدن بار طنز نمایشنامه انجام شده بود اما خیلی موفق عمل نشده بود متاسفانه به نظر من.
نور خوب بود و و پوستر محشر؛ کاش بروشور می دادن :(
خسته نباشید می گم خدمت گروه اجرایی و آروزی اجراهایی درخشان تر رو دارم و بسیار هم سپاس گزارم که با وجود اینکه بلیتم برای روز قبل بود و از دست داده بودم اجرا رو، اینجا ذکر کردم؛ راهنمایی و با آغوش باز پذیرفته شدم و اجرا رو از دست ندادم.

اگر اجرا رو بخوام در یک کلمه توصیف کنم؛ کلمه ی شریف رو برای اون به کار می برم!
اجرا رو از لحاظ فرم دوست داشتم اما به نظرم می شد روی متن کار پرداخت بهتری انجام بشه؛ هرچند آشفتگی به وجود آمده رو تا حدی عمدی، درست و به اقتضای متن می دانم اما متاسفانه اواسط کار ارتباطم رو با اجرا تا حدی از دست دادم. شاید اینجوری بیانش بهتر باشه که ترتیب چینش پرده ها می تونست بهتر باشه.
بازی ها رو بسیار دوست داشتم و قوی دیدم به خصوص بازی خانم شه پرست.
طراحی صحنه رو به جز دو المان کلاهخود ها دوست داشتم و به نظرم نبود آن کلاهخود ها خیلی بهتر بود و رنگ لباس اجراگران منظور را می رساند.
متن نوشته شده در بروشور نیز بسیار خواندنی بود.
پی نوشت: آیا تا زنده ام مدیریت شهرزاد فکری به حال تاخیر ها خواهد کرد و اجرایی بدون تاخیر در این سالن کذایی خواهم دید؟ به گمانم جواب این سوال را هرگز نخواهم فهمید…

دلیل انتخابم برای تماشای این نمایش علاقه به اثر قبلی کارگردان اجرا ( چخفته ) و خلاصه ی جذاب بود اما متاسفانه نمایشنامه رو ضعیف دیدم و بسیار ناراحت شدم از ایده ی جذابی که به نظرم کاملا حیف شده بود. با وجود شناخت کامل نسبت به همه ی کارکترهای نمایش باز هم از این نمایش لذتی نبردم و تنها عنصر کارای نمایش رو طراحی صحنه دیدم. خسته نباشید می گم به گروه اجرایی و آرزوی اجراهای درخشان تری رو براشون دارم.

به دلیل حجم زیاد نظرات منفی با انتظار بسیار پایین و‌ فقط به دلیل علاقه به متن رمان و بازیگرانی که بازیشون رو دوست داشتم از قبل و البته به یاد دوران اوج آقای دشت آرای با کارهایی مثل باغبان مرگ، سگ سکوت و تن تن و راز قصر مونداس که به شخصه برای من اجراهایی به یاد موندنی بودن تصمیم گرفتم یک فرصت به این اجرا بدم اما فوق العاده لذت بردم. نمی دونم اینکه با انتظار پایین به تماشای کار نشستم تاثیر گذار بود یا نه اما خوشبختانه ناراضی از سالن بیرون نیومدم. اجرا از لحاظ فنی هیچ مشکلی نداشت (عدم سینک بودن، نور، موسیقی و صدا) که البته من این رو پوینت مثبتی تلقی نمی کنم و به نظرم دیگه در شب یکی مونده به آخر لازمه ی کاره و عدم وجودش جای بحث داره! با اینکه سانس دوم بودیم هیچ خستگی ای در بازیگران احساس نکردم و تپقی هم نشنیدم. من برخلاف اکثریت نورپردازی و طراحی صحنه رو دوست داشتم و اگر دقت می کردید این یک اقتباس از رمان بود که در زمان حال اتفاق می افتاد و به نظر من احتیاجی به دکور کلاسیک نداشت. صدا و بازی بی نظیر خسرو پسیانی که یکی از دلایل اصلی من برای انتخاب این نمایش بود شبم رو ساخت و با احترام به دیگر افراد گروه به نظر من بهترین بازیگر روی صحنه بودند. هنگام رورانس که روی صحنه اومدند هنوز رد اشک هاشون رو می شد از صحنه ی آخری که در نمایش حضور داشتند و مال نمی دونم شاید حدود یک ربع قبل بود دید و این اگر غرقه در نقش شدن نیست پس چیه؟
خسته نباشید می گم به گروه اجرایی و اجراهایی درخشان تر رو براشون آرزومندم.
پی نوشت ۱: اکیپ محترمی که در وسط ردیف چهار سانس دوم پنجشنبه، ۲۹ شهریور نشسته بودید، اگر اینجا رو خوندید بدونید؛ قهقهه های بی دلیل شما در دراماتیک ترین و غیر خنده آور ترین لحظات نمایش ما و قطعا گروه اجرایی رو دیوونه کرد. به شما دوستان گرامی نمایش های طنز رو پیشنهاد می کنم! قطعا لذت بیشتری خواهید برد.
پی نوشت ۲: آقا یا خانم محترمی که وسط نمایش خوراکی باز کردی، یه خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است از طرف من تقدیم به شما!
پی نوشت ۳: گوشی محترمی که هنگام مونولوگ پایانی زنگ خوردی؛ مگه نمی دونی خودت باید خود به خود خاموش شی و دست بی صاحاب صاحب محترم رو خسته نکنی؟ تکرار نشه لطفا!

ساده و حال خوب کن! تمام مدت اجرا لبخند از روی لبم نمی رفت و حتی یکی دوجا ازم خنده هم گرفت که برای منی که کلا زیاد نه هنگام تماشای فیلم نه تئاتر نمی خندم عجیب بود. از نوع خوبش! طراحی صحنه در عین مینیمال بودن فوق العاده بود و امان از نورپردازی!! مسحورم کرد و وای که چه قاب هایی پدید نیاورد. برای اولین بار دلم می خواست عکاس تئاتر باشم و به عکاسی از این اجرا بنشینم. بازی ها هم بسیار عالی و اندازه بود. فقط به نظرم جا داشت متن عمق بیشتری داشته باشه ولی همین که حال خوب رو به من تزریق کرد هم برای من کافیه. نمایشیه که به نظرم واقعا حقشه بیشتر از این دیده بشه!