گزارش ویژه: تحول در آموزش مدیریت; «تورهای تجربه محور» راهگشای توسعه کارآفرینی در عصر نو

تیوال گردشگری _ به نقل از اخبار مدیریت|| در گفتگوی اختصاصی با حجت بقایی، مشاور تحقیق و توسعه به عنوان یکی از چهره‌های فعال در حوزه نظریه‌پردازی مدیریت و توسعه کسب‌وکار، بر ضرورت خروج آموزشهای رسمی مدیران و کارآفرینان از قالبهای سنتی و حرکت به سمت مدلهای *تجربه‌محور و کاربردی* تأکید شد. بقایی، طراحی و اجرای *تورهای علمی، صنعتی و نمایشگاهی ویژه و سفارشی* را به عنوان یک راهکار عملی معرفی کردند که در آن، یادگیری عمیق در بستر تعاملات واقعی سازمانی محقق می‌شود؛ رویکردی که هدف آن تلفیق هوشمندانه *سفر و آموزش* است.
به گزارش خبرنگار ما; بقایی، در تحلیلی صریح از وضعیت فعلی آموزشهای سازمانی، نقدی جدی بر فاصله میان دانش تئوریک و پیچیدگیهای دنیای واقعی کسب‌وکار وارد کرد. به عقیده ایشان، در عصر شتاب تغییرات فناوری و تحولات بازار، صرفاً تکیه بر متون دانشگاهی و سخنرانیهای مرسوم، مدیران و کارآفرینان را برای مواجهه با چالشهای واقعی آماده نمی‌کند.
✓۱. ضرورت تغییر پارادایم آموزشی: بقایی معتقد است; «مدیران ما بیش از آنکه نیازمند دانستنِ *چه* باشند، باید مهارتِ *چگونه* عمل کردن در شرایط عدم قطعیت را بیاموزند. این مهارت، نه از طریق اسلایدها، بلکه از طریق دیدنِ فرآیندها، مشاهده تصمیم‌گیریها و درک فرهنگ سازمانی در عمل شکل می‌گیرد.»
ایشان ... دیدن ادامه ›› این شکاف را به عنوان یک گلوگاه توسعه‌ای برای کارآفرینان شناسایی کردند؛ کارآفرینانی که باید همزمان مدیر، نوآور و رهبر باشند، در سیستمی آموزش دیده‌اند که آنها را صرفاً به مصرف‌کننده اطلاعات تبدیل کرده است.
✓ ۲. راه‌حل عملی: طراحی تورهای سفارشی; راهکار محوری که ایشان به عنوان مشاور تحقیق و توسعه بر آن اصرار داشت، توسعه و نهادینه‌سازی *تورهای علمی، صنعتی و نمایشگاهی ویژه و سفارشی* است. این مفهوم، فراتر از بازدیدهای معمولی است و بر یک مدل یادگیری سه‌بعدی استوار است:
الف. غوطه‌وری سازمانی (Immersion): این تورها باید شرکت‌کنندگان را به قلب عملیات سازمانهای پیشرو ببرند. بازدید از خطوط تولید، اتاقهای فکر، مراکز تحقیق و توسعه (R&D)، و حضور در جلسات عملیاتی کلیدی، امکان مشاهده «ارزش‌آفرینی در لحظه» را فراهم می‌آورد. این رویکرد، یادگیری را از حوزه انتزاعی به حوزه ملموس و تجربه شده منتقل می‌کند.
ب. آموزش متناسب و سفارشی (Customization): نکته کلیدی در این مدل، جنبه *سفارشی‌سازی* آن است. یک تور آموزشی باید بر اساس نیازهای خاص یک صنعت، یک چالش سازمانی مشخص (مانند بهینه‌سازی زنجیره تأمین یا پیاده‌سازی تحول دیجیتال) یا یک مهارت مدیریتی خاص طراحی شود. محتوای آموزشی باید متناسب با گروه مخاطب (مثلاً مدیران فناوری، مدیران مالی یا بنیان‌گذاران استارتاپها) طراحی شود تا بازدهی به حداکثر برسد.
ج. ترکیب سفر و یادگیری:
بقایی بر این باور است که تغییر محیط فیزیکی (سفر) به خودی خود محرکی برای شکستن الگوهای ذهنی قدیمی و پذیرش ایده‌های جدید است. وقتی آموزش در بستر یک سفر هدفمند قرار می‌گیرد، جنبه‌های شبکه‌سازی و تبادل تجربیات غیررسمی نیز تقویت می‌شود که اغلب نتایج عمیق تری نسبت به سخنرانیهای رسمی دارند. این مدل، آموزش را به یک *تجربه جامع* تبدیل می‌کند.
۳. جمع‌بندی و فراخوان:
در پایان، بقایی تأکید کرد که نهادهای متولی آموزش، از دانشگاهها گرفته تا سازمانهای توسعه کسب‌وکار، باید منابع خود را به سمت طراحی بسته‌های آموزشی *برون‌دیواری (Off-site)* و *تجربه‌محور* هدایت کنند. این تحول از «آموزشِ درباره مدیریت» به «آموزشِ از طریق تجربه مدیریت» است که می‌تواند مدیران و کارآفرینان فردا را برای رهبری در اقتصاد پیچیده امروز آماده سازد.
***
{{اخبار مدیریت – با ما، همیشه در مسیر یادگیری باشید.}}
+++

چالش زیست با زامبی‌های خرسند

مطمئنم نظریه‌ای که اینجا ارائه می‌کنم، محبوبیت زیادی نخواهد داشت و اکثریت خوانندگان آن را نمی‌پذیرند، اما به عنوان کسی که فیلم و سریال را از دید حرفه‌ای دنبال می‌کند، لازم دیدم نظرم را با دیگران در میان بگذارم. Pluribus با وعده‌ای فلسفی و مفهومی وارد جهان تلویزیون شده، اما نمونه‌ای است از ایده‌ای درخشان که قربانی اجرای ضعیف شده است. در Breaking Bad، شخصیت اصلی انسانی معمولی و اخلاق‌مدار است که ناگهان با بحران مواجه می‌شود و درمی‌یابد که در جامعه‌ای که همه بد هستند، تا زمانی که بد نشوی، نمی‌توانی پیشرفت کنی. این پیشرفت هزینه دارد: پا گذاشتن روی ارزش‌ها و تغییر اخلاقیات. جامعه حتی با پویایی منفی خود شخصیت را شکل می‌دهد و روایت بیننده را درگیر می‌کند. در Pluribus اما همه خوشحال، یکدست و هم‌شکل هستند و فردیت و خلاقیت معنای خود را از دست داده است. کاراکتر اصلی، Carol، در برابر این جامعه منفعل است و به سطحی‌ترین واکنش‌ها اکتفا می‌کند. بسیاری از بینندگان خارجی نیز انتقاد کرده‌اند که منطق روایی ضعیف، کش آمدن روایت و تکرار صحنه‌ها باعث کاهش جذابیت شده است. اگر به Westworld نگاه کنیم، در دو فصل اول، شخصیت‌ها و مفاهیم فلسفی به شکل جذاب و پویا پیش می‌روند و مخاطب را با چالش‌های اخلاقی و هویتی مواجه می‌کنند. The Leftovers نیز فصل اول فوق‌العاده بود، اما در فصل‌های بعد گرفتار کش دادن بیش از حد روایت شد؛ پایان‌بندی با زحمت قابل قبول شد، اما تجربه اولیه را کاهش داد. Pluribus ترکیبی از این دو مشکل را دارد: ایده‌ی جذاب، اما اجرای کشدار ... دیدن ادامه ›› و کم‌عمق.

کارگردان تلاش کرده با طنز خفیف فاجعه‌ای عمیق را بیان کند، اما نه طنز کارآمد است و نه تلخی کافی. صحنه‌ای که Carol قصد دارد با دیگران تماس تلفنی برقرار کند، هر بار با پخش پیام ضبط‌شده مواجه می‌شود که نه طنازانه است و نه کاربردی، بلکه صرفاً آزاردهنده است. Carol می‌تواند با یک دستور جلوی پخش این پیام را بگیرد، اما با حماقت ساختگی کاری نمی‌کند و این باعث می‌شود بیننده سادیسم نمایشی را تجربه کند. تکرار این پیام‌ها صحنه‌ها را تهوع‌آور و خسته‌کننده می‌کند و صحنه‌های بی‌ربط دیگر، مانند ریختن غذای روزانه مرد پاراگوئه‌ای، بارها تکرار می‌شوند بدون هیچ پیشرفت داستانی واقعی. برای مقایسه، در سریال The Last Man on Earth طنز شخصیت اصلی با هوشمندی و هجو تنهایی مخاطب را با اهمیت حضور دیگران حتی از نوع سمی درگیر می‌کند و تلخی جهان آخرالزمانی را می‌شکند، اما در Pluribus نه طنز کاربردی دارد و نه تلخی کافی؛ همه چیز دم‌دستی و امتحان پس داده است.

ایده‌ی تسخیر جهان توسط هوش مصنوعی و وابستگی جمعی و تصمیمات هم‌شکل در نگاه اول جذاب است، اما سریال پیچیدگی واقعی انسان را نادیده می‌گیرد. انسان به دلیل انعطاف، هوشمندی و توانایی حل مسئله در شرایط پیچیده تا امروز دوام آورده و توانسته در چرخه تکامل باقی بماند. ساده‌سازی انسان به موجودی منفعل و بی‌ابتکار باعث می‌شود روایت باورپذیر نباشد و پیام فلسفی سریال از دست برود. تنها شباهت بصری Pluribus با Breaking Bad در استفاده از قاب‌های واید، زوم روی اشیاء، کات‌های ناگهانی و حذف موسیقی در صحنه‌ها است. این ابزارها در سریال قبلی در خدمت روایت و فهم چرایی وقایع بودند، اما در Pluribus صرفاً پوسته‌ای خالی شده‌اند. علاوه بر این، سریال گرفتار نمایش ارزش‌های هالیوودی شده است: حضور پررنگ سیاه‌پوستان و همجنس‌گرایان، تجملات آمریکایی پسند مانند قمار، مارتینی، سکس و لاس‌وگاس در پنت‌هاوس‌ها. این عناصر بیشتر از آنکه نقد شوند، صرفاً نمایشی سطحی ایجاد کرده‌اند و باعث کندی و تکرار بی‌معنی روایت شده‌اند. فرم بصری تکراری، کندی بی‌دلیل و صحنه‌های اضافه نه تنها مخاطب مفهومی و فلسفی را جذب نمی‌کنند، بلکه از بعد سرگرمی نیز چیزی برای ارائه ندارند و نتیجه آن می‌شود که هیاهویی بسیار برای هیچ به وجود می‌آید، شلوغی و تکاپویی که در نهایت معنا و ارزش واقعی ندارد. در نهایت، Pluribus می‌توانست درباره مرگ فردیت، خطر شادی اجباری و تهی شدن معنا حرف بزند، اما تبدیل به نمایشی خسته‌کننده، دم‌دستی و بی‌اثر شده است که نه مخاطب را می‌خنداند، نه می‌ترساند و نه فلسفه‌ای واقعی ارائه می‌دهد.

حمید اصغری تتماج مدیریت آموزشگاه سینماتئاتر هلیا فیلم از تخفیف ویژه هشت میلیون تومانی به مناسبت ۲۷ سالگرد تاسیس آموزشگاه سینماتئاتر هلیافیلم ویژه ترم زمستان می‌گوید.
واحد آموزش هلیا فیلم واتساپ هلیافیلم را جهت ثبت نام اینترنتی یا حضوری علاقه مندان اعلام می‌کند.
واتساپ: 09013043346

سلام دوتا بلیط نمایش وقتی نبودنت شروع شد دارم ۳۰ آذر شیراز
کسی خریدار هست؟

خانواده بعد از دیدن نمایش وارد یک رستوران دنج می‌شن. هنوز هیجان نمایش توی حرف‌هاشون هست، اما یک نفر بیشتر از همه جوّ را تحت تأثیر قرار داده: ایب.
تا می‌نشینن، ایب با چهره‌ای کاملاً جدی شروع می‌کنه به تحلیل نمایش، انگار هنوز سر کلاس درس دانشگاهه.
او با اعتماد به ‌نفس مطلق تأکید می‌کنه که:
این نمایش مسیح‌شناسانه بوده
و در لایه‌های زیرین دربارهٔ همجنس/‌گرایی سرکوب‌شده حرف می‌زده
و کارگردان با «جسارت» داشته نمادهای مذهبی رو کنار آن موضوع قرار می‌داده!
رز، که از اول نمایش هم برداشت خاصی نداشته، کلافه نگاهش می‌کنه و می‌گه:
«ایب، نمایش فقط در مورد یه سگ مرده بود! نه مسیح، نه چیز دیگه… ســگ… مرده!»
اما ایب نمی‌پذیره. با شدت بیشتری توضیح می‌دهد که سگ نماد فداکاری ... دیدن ادامه ›› بوده و مرگش استعاره‌ای از مصیبت روحانی.
رز نفسش رو بیرون میده: «همه‌چیز استعاره نیست!»
دوستانشون بین خنده و تعجب مانده اند. سعی می‌کنند فضا را آرام کنند، اما هر جمله‌ای اوضاع را بدتر می‌کند.
نویسنده نمایش تصادفاً در همان رستوران است. پشت میز کناری نشسته، رز او را می‌بیند و سریع به ایب می‌گوید:
«خب، بیا از خودش بپرسیم!»
ایب با قاطعیت می‌گوید:
«لازم نیست بپرسیم. واضحه!»
اما نویسنده، که حالا مکالمه را کاملاً شنیده، با لبخند ساده ای می گوید: وقتی بچه بودم، سگم مرد و من هنوز التیام پیدا نکردم.
رز گفت:
داستان سادهٔ یک سگ که می‌میرد و تأثیرش روی صاحبش
ایب بعد از شنیدن حقیقت، برای چند ثانیه کاملاً ساکت می‌شود — یک سکوت تلخ و خجالت‌آور.
رز هم با لحن پیروزمندانه‌ای که فقط یک همسر قدیمی می‌تواند داشته باشد، آرام زیر لب چیزی شبیه «دیدی گفتم؟» می‌گوید.

به دلیل سانسور نظرات (تایید عوامل و فلان قبل از نمایش نظر) در صفحه نمایش «رابین‌هود» نظرم رو اینجا میذارم.

نمایش قابل‌قبولی بود.
نمره ۶.۵ از ۱۰

نقاط قوت:
۱- نمایشنامه و نوع نوشتار قابل‌قبول بود. ریتم بالا پایین داشت.
۲- طراحی صحنه، نور و صدا خوب و طراحی لباس، حرکت و گریم قابل‌قبول بود.
۳- تیم بازیگری قابل‌قبول بودند. ۳ تا صدای خوب شنیده شد.
۴- دوتا ... دیدن ادامه ›› اجرای خیلی جذاب داشت. همخوانی اول ماریا و رابین؛ کاوه آهنگر

نقاط ضعف:
۱- بعضی صحنه ها الکی طولانی و اضافی بود.
۲- کم‌رنگ بودن ساز و نبودن گروه موسیقی و اجرای نشدن زنده قطعات
۳- ناهماهنگی زیاد در گروه دخترا
۴- زیادی شعاری شد.

پ‌ن: شما که این همه بلدید شعار بدید یه سوزنم به خودتون بزنید بد نیست.

تحلیل نقش فرش در فرهنگ ترکمن‌صحرا در آینه ترانۀ راک؛
«قالیِ افسانه‌ای گنبد»

globalpress //
گنبدکاووس _ گزارش فرهنگی | انتشار ترانۀ راک «قالیِ افسانه‌ای گنبد» سروده دکتر حجت بقایی، که در ۱۶ آذر ۱۴۰۴ و با تقدیم به حاج‌آقا سعادت‌نژاد مدیر فرش سعادت ارائه شده، موجی تازه از توجه هنری به میراث ناملموس ترکمن‌صحرا را برانگیخته است. ترانه‌ای که با استفاده از زبان موسیقی راک، در عین وفاداری به روح سنتی قالی ترکمن، موفق می‌شود پلی بدیع میان هنر مدرن و ریشه‌های کهن منطقه برقرار کند.
[[ قالی؛ شناسنامه‌ی فرهنگی ترکمن‌صحرا ]]
برای مردم ترکمن، فرش صرفاً یک کالای تزئینی نیست؛ بلکه حافظه‌ای منسجم از تاریخ، اسطوره، جغرافیا و زندگی کوچ‌نشینی است.
نقشهای «گل»، «آیینه»، ... دیدن ادامه ›› «قوش»، «گؤل‌داغ» و دهها نماد دیگر، هریک روایتی از جهان‌بینی و جهان‌زیستی ترکمنهاست؛ روایتی که سینه‌به‌سینه و نسل‌به‌نسل در تار و پود پشم گره خورده است.
در ترانۀ راک یادشده، این مفهوم فرهنگی با جمله‌هایی مانند «تو دل هر نقش، یه آتیش روشنه / عشق ترکمن جاودونه» بازتاب یافته؛ تأکیدی که بر کارکرد هویتی و مناسکی قالی در زندگی ترکمنها صحه می‌گذارد.
[[ بازتاب فرهنگ در موسیقی؛ پیوند راک با ریشه‌های عشایری ]]
نوآوری اصلی ترانه، پیوند زدن موسیقی راک، که معمولاً با ریتمهای خشن و انرژی اعتراضی شناخته می‌شود، به یک موضوع عمیقاً سنتی است.
این تضاد آگاهانه، نقشی مشابه «گره» در فرش ایفا می‌کند: هر ضرب آهنگ همچون ضربۀ شانه بر پود، جهان جدیدی را بر متن سنت حک می‌کند.
جملاتی چون «با هر ضربِ درام / قلبم سمت تو می‌تپه» از این تلاش برای هم‌آوایی میان موسیقی مدرن و روح قالیبافی حکایت دارند؛ گویی ترانه می‌خواهد صدای هزارساله کارگاههای کوچ‌نشین را با فریاد گیتارهای الکتریک در یک قاب واحد جای دهد.
[[ فرش گنبد؛ اسطوره‌ای محلی در قالب یک نماد ملی ]]
گنبدکاووس، با سابقۀ طولانی در تولید فرشهای با نقشهای اصیل ترکمنی، همواره یکی از مراکز مهم بافندگی کشور بوده است.
ترانه نیز با تکرار خطابهایی مانند «ای فرش ماندگار گنبد!» یا «ای افسانۀ هزار ساله!» این شهر را در جایگاه نمادین خود تثبیت می‌کند؛ جایی که هنر قالیبافی نه صرفاً یک صنعت، بلکه یک میراث مشترک قومی، تاریخی و عاطفی است.
اشاره های مکرر به اسبهای وحشی، باد شمال، دشت، خورشید و ریشه‌های خانه نیز بازتابی از محیط زیست ترکمن‌صحراست؛ محیطی که مواد اولیه، رنگهای طبیعی و برداشتهای زیبایی‌شناسانه قالی از دل آن برآمده‌اند.
[[ خوانش انتقادی: موفقیت در مضمون، چالش در فرم ]]
از نگاه تحلیلی، مهمترین قوت کار آن است که ترانه‌سرا توانسته مفهومی عمیقاً سنتی را در قالبی مدرن بازتعریف کند.
انتخاب لحن حماسی–عاطفی، ریسک‌پذیری در استفاده از فرم راک و قرار دادن قالی ترکمن به‌عنوان «قهرمان» ترانه، همگی نشانه‌ای از نگاه نو به میراث بومی است.
با این حال، ساختار روایی قطعه در برخی بخشها به تکرار می‌رسد و می‌تواند با پرداخت داستانی عمیق‌تر یا ایجاد فراز و فرود معنایی، انسجام بیشتری پیدا کند.
همچنین تلفیق راک با تمهای شرقی می‌تواند از نظر موسیقایی چالش‌برانگیز باشد و نیازمند تنظیمی دقیق و چندلایه است تا از سطح شعارگونه فراتر رود.
[[ جمع‌بندی: ادای دینی هنری به میراث ترکمن‌صحرا ]]
ترانه «قالیِ افسانه‌ای گنبد» را می‌توان یکی از نمونه‌های موفق هنر میان‌رشته‌ای در سالهای اخیر دانست؛ اثری که ضمن حفظ احترام به سنت، جسارت ورود به جهان موسیقی مدرن را دارد.
این ترانه یادآور می‌شود که فرش ترکمن نه فقط یک صنعت، بلکه یک حافظۀ زنده، یک روایت فرهنگی و یک هویت جمعی است؛ هویتی که همچنان می‌تواند الهام‌بخش هنر امروز باشد.
+++

فیلم Blue moon از ریچارد لینکلیتر را دیدم.
هر چند از امسال هنوز تعدادی فیلم مانده که ببینم ولی بدون تردید برای من این فیلم یه ۵ از ۵ حال خوب کن بود
به شدت پیشنهاد میکنم

عنوان :

*نقش دولت در توسعه زیرساخت‌های فرهنگی و چرایی ماندگاری اقبال عمومی به آثار فاخر سینما و تئاتر*

چکیده:

اقبال مداوم مردم به آثار فاخر گذشته مانند هزاردستان و روزی روزگاری نشان می‌دهد که جامعه همچنان نیازمند محصولات فرهنگی باکیفیت است. این مقاله به بررسی چرایی این علاقه پایدار و نقش دولت در توسعه زیرساخت‌های فرهنگی می‌پردازد و نشان می‌دهد که با انتقال مدل موفق تولیدات گذشته به حوزه تئاتر، می‌توان رکود فرهنگی را برطرف و نشاط اجتماعی را احیا کرد.


---

مقدمه:

فرهنگ و هنر رکن اساسی رشد اجتماعی و هویت‌سازی در هر جامعه‌ای هستند. تجربه ... دیدن ادامه ›› کشورها نشان می‌دهد که رونق هنر زمانی رخ می‌دهد که دولت‌ها در زیرساخت‌ها، حمایت مالی و توسعه فضاهای فرهنگی نقشی فعال داشته باشند. در ایران نیز نمونه‌های موفقی از آثار نمایشی و سینمایی دهه‌های گذشته وجود دارد که باوجود گذر زمان همچنان مخاطب فراوان دارند.


---

چرایی علاقه ماندگار مردم به آثار فاخر گذشته

با وجود گذشت چند دهه، بسیاری از مردم همچنان به تماشای سریال‌ها و فیلم‌های کلاسیک علاقه نشان می‌دهند. دلایل این استمرار فرهنگی را می‌توان این‌گونه تحلیل کرد:

۱. کیفیت ساختاری و محتوایی

آثار ماندگار گذشته بر پایه تحقیق، سناریوی قوی، موسیقی اصیل، کارگردانی دقیق و بازیگری حرفه‌ای شکل گرفته‌اند. این کیفیت باعث شده که حتی نسل‌های جدید نیز با آنها ارتباط برقرار کنند.

۲. سرمایه‌گذاری و حمایت فرهنگی دولت در دوران تولید

در دوره ساخت این آثار، دولت نقش فعالی در تأمین بودجه، فراهم‌سازی فضا، و ایجاد آرامش تولید داشت. همین حمایت موجب شکل‌گیری سریال‌ها و فیلم‌هایی شد که امروز میراث فرهنگی-هنری کشور محسوب می‌شوند.

۳. پاسخ به نیازهای فرهنگی جامعه

آثار فاخر گذشته نه فقط سرگرمی، بلکه تفسیر تاریخی، اخلاقی و اجتماعی ارائه می‌کردند. مردم در شرایط امروز ـ با وجود فشارهای اقتصادی و روانی ـ همچنان به سمت محتوای امیدبخش و هویت‌ساز گرایش دارند.


---

نقش زیرساخت‌های فرهنگی در جذب مخاطب

زیرساخت مناسب فرهنگی می‌تواند رابطه مردم با هنر را تقویت کند. هرجا زیرساخت وجود داشته باشد، فرهنگ رونق می‌گیرد.
نمونه بارز، موج عظیم استقبال از خبر اجرای احتمالی شجریان در برج آزادی بود. این واکنش عمومی نشان داد که مردم از فرهنگ دور نشده‌اند، بلکه فرصت فرهنگی به آنان کم ارائه می‌شود.


---

اگر همین الگو به تئاتر منتقل شود…

تئاتر یکی از زنده‌ترین گونه‌های هنری است؛ برخورد مستقیم بازیگر و مخاطب باعث اثرگذاری عمیق آن می‌شود. اگر دولت مجموعه اقدام‌های زیر را انجام دهد، تئاتر می‌تواند دوباره به اوج برسد:

۱. حمایت مالی و تخصیص بودجه پایدار

تولید آثار فاخر نیازمند بودجه شفاف، حمایت هنرمندان و تأمین هزینه‌های اجرایی است.

۲. توسعه سالن‌های استاندارد در سراسر کشور

تمرکز سالن‌ها در چند شهر بزرگ، نابرابری فرهنگی ایجاد کرده است. توسعه فضاهای نمایشی امکان رقابت و تنوع آثار را افزایش می‌دهد.

۳. حمایت تبلیغاتی و رسانه‌ای

تئاتر بدون معرفی و دیده شدن نمی‌تواند اثرگذاری اجتماعی داشته باشد. دولت می‌تواند فضاهای شهری و رسانه‌های عمومی را در اختیار تولیدات فرهنگی بگذارد.

۴. تقویت آموزش و جذب هنرمندان جوان

مدارس بازیگری، حمایت از تئاتر دانشجویی و کارگاه‌های تخصصی می‌توانند نسل جدید را وارد این عرصه کنند.


---

نتیجه‌گیری

جامعه ایران برخلاف تصور برخی، از هنر فاصله نگرفته است؛ بلکه با کمبود آثار باکیفیت و زیرساخت مناسب روبه‌روست. تجربه آثار ماندگار گذشته نشان می‌دهد که هر زمان کیفیت، معنا و حمایت وجود داشته، مردم نیز به‌صورت گسترده همراه شده‌اند.

بنابراین سرمایه‌گذاری دولت در زیرساخت‌های فرهنگی نه هزینه، بلکه سرمایه‌گذاری بر امید جمعی، نشاط اجتماعی و توسعه فرهنگ ملی است. انتقال این الگو به تئاتر، می‌تواند سکوهای نمایشی را دوباره پر و فقر فرهنگی را کاهش دهد و جامعه را به سمت نشاط و گفتگو سوق دهد.


باتشکر
محمد محمدی پور

#مستند_ساز
#فیلمساز
#فیلمنامه_نویس

تاتر کتابخانه نیمه شب