امیرحسین سرمنگانی (هالین) هالین

امشب( چهارشنبه ) دوباره به تماشای این نمایش خواهم نشست.
به دوستان هم پیشنهاد میکنم که تو این سالن حتما این نمایش رو ببینید.😌

در این نمایش واقعا مده‌آ اجرا نمی‌شود.
خودتون می‌تونید برید ببینید!
‌
🔻 درباره نمایش «مده‌آ اجرا نمی‌شود»
نمایش مده‌آ اجرا نمی‌شود اثری است ... دیدن ادامه ›› که نه‌تنها به مده‌آ و مفهوم خیانت می‌پردازد، بلکه فراتر از آن، بستری برای نقد سانسور، مداخله‌ی ایدئولوژیک در هنر، و تضاد بین سنت و مدرنیته می‌سازد. این نمایش با استفاده از متا-تئاتر (تئاتری که خودش را به‌عنوان یک نمایش افشا می‌کند) و شکستن دیوار چهارم، مخاطب را به درون مسئله‌ی پیچیده‌ای از هنر و ممیزی می‌کشاند.
‌

ساختار و روایت
نمایش با یک صحنه‌ی ثانویه آغاز می‌شود: کارگردانی که روی پرده درباره‌ی مده‌آ و خیانت صحبت می‌کند، اما سپس مشخص می‌شود که این نمایش صرفاً درباره‌ی خیانت نیست؛ بلکه در مورد خودِ روند اجرا و موانع بر سر راه آن است. با وجود دو زن با لباس و حرکات آئینی هندی، نمایش بلافاصله از فضای رایج تئاتر ایرانی فاصله می‌گیرد و به نوعی جهان‌شمولی خیانت و درد را نمایش می‌دهد. اما این آزادی دیری نمی‌پاید—چراغ‌ها خاموش می‌شوند و کارگردان(خانم) مجبور است نمایش را مطابق با چارچوب‌های تعیین‌شده بازتعریف کند.
‌
ورود کارگردان(آقا) مذهبی که هیچ‌چیز از تئاتر نمی‌داند و اعمال دستورات سلیقه‌ای و محدودکننده‌ی او، استعاره‌ای است از نیروهایی که بدون شناخت هنر، تلاش می‌کنند آن را کنترل کنند. (مثل نیروهای غیرارگانیک که در پایان این متن متوجه خواهید شد.)
تغییر تدریجی اجرا از یک روایت آزاد و جهانی، به سمت سنت‌های تحمیلی و سپس تعزیه‌خوانی، روندی است که در آن نمایش به‌مرور از مفهوم اولیه‌ی خود تهی می‌شود. در نهایت، تبدیل شدن اجرای زار (که خود بخشی از آیین‌های ایرانی است)، و در نهایت جرمی که زنان روانه‌ی زندان شدند، نشان‌دهنده‌ی چرخه‌ی پایان‌ناپذیر محدودیت‌های اعمال‌شده بر بدن و بیان زنان در هنر است.

تحلیل تماتیک

۱. هنر در چنگال سانسور: نمایش نشان می‌دهد که چگونه روند خلاقیت و آزادی هنری به‌مرور تحت کنترل قرار می‌گیرد. ابتدا ممیزی در حد تغییر لباس است، اما به‌تدریج، محتوای نمایش، فرم اجرا، و حتی انتخاب بازیگران نیز دچار تحریف می‌شود. انتخاب عنوان مده‌آ اجرا نمی‌شود در همین راستا بسیار معنادار است—نه‌تنها مده‌آ، بلکه هر شکلی از بیان آزادانه‌ی هنر سرکوب می‌شود.

۲. جایگاه زن در هنر و جامعه: زنان در این نمایش نه‌تنها اجراگران، بلکه قربانیان سانسور نیز هستند. آن‌ها ابتدا به‌عنوان هنرمندانی آزاد معرفی می‌شوند، اما به‌مرور هویتشان تغییر می‌کند: ابتدا مجبور به پوشیدن لباس سنتی، سپس به خواندنِ بومی، بعد به اجرای تعزیه، و در نهایت به زندان فرستاده می‌شوند. این روند نمایشی، سرنوشتی استعاری برای بسیاری از زنان در عرصه‌ی هنر و اجتماع است.
‌
۳. تئاتر به مثابه‌ی آیینه‌ی جامعه: اجرای مراسم زار در پرده‌ی آخر، نمادی از فرهنگی بومی است که در عین حال که اصالت دارد، توسط همان نیروهای محدودکننده تحمل نمی‌شود. این پارادوکس نشان می‌دهد که حتی سنت‌های خودی نیز زمانی که با تفسیرهای خاص قدرت در تضاد باشند، به حاشیه رانده می‌شوند.

نمادها و نشانه‌شناسی اجرا
رقص هندی در ابتدا: جهانی‌بودن خیانت و درد را نشان می‌دهد.
تغییر لباس و ورود نمادهای سنتی ایرانی: تحمیل یک روایت خاص بر هنر.
تعزیه: تلاشی برای سازگاری با معیارهای مذهبی، که حتی این نیز کفایت نمی‌کند.
اجرای زار: اشاره به سرکوب سنت‌های بومی و همچنین نقش زن در آیین‌های درمانی و اجتماعی.
جایگزینی زنان با مردان در آگهی بازیگری: نادیده‌گرفتن زنان نه‌تنها در هنر، بلکه در روایت‌های رسمی جامعه.

🔻امتیاز من به این نمایش : ۳ از ۵
چرا که با فرم و ساختاری بهتر میشد همین نمایش رو دید!
خسته نباشید💫

🔻 درباره نمایش « درد »
برای کسایی که حال ندارن بخونن، بگم که من با احترام به عوامل اصلا از این نمایش خوشم نیومد و امتیاز ۲ از ۵ میدم.
‌....
«رنج ... دیدن ادامه ›› نباید تو را غمگین کند.
این همان‌ جایی است که اغلب مردم اشتباه می‌کنند.

رنج قرار است تو را هوشیارتر کند
به اینکه زندگی‌ات نیاز به تغییر دارد.

چون
انسان‌ها زمانی هوشیارتر می‌شون که زخمی شوند،
رنج نباید بیچارگی را بیشتر کند.

رنجت را تحمل نکن،
رنجت را درک کن.»

این جملات از یونگ در ابتدای نمایش داشت پخش میشد، با این تفاوت که در نمایش به جای رنج، کلمه‌ی درد رو جایگزین کردند که بسیار متفاوت هست.

با این شروع، و عواملی که نمایش داشت، من انتظار یک نمایش سنگین و درخور داشتم.
پیرنگ و ایده داستانی چی بود؟
نمایش حول محور بیان شعار خودش پیش رفت.
آیا نمایش میخواست صرفا پذیرش درد رو راحت تر کنه؟ آیا میخواست عدم تعهد در روابط رو راحت و عادی کنه؟
ضد مذهب بود!؟ که حالا برای مجوز مجبور بود با شعارهای غرب زده نمایش رو پیش ببره؟!
هرچی که بود، نمایش حتی از پس این شعاری که میخواست بده برنیومده بود.

آیا داستان انسجام داشت؟
خیر!! شروع که با یونگ تحریف شده بود، شروعِ بازیگران با گفتگوی معمولی بود. بعد به سمت جر و بحث کشیده شد، بعد یه اتفاق کلیشه که جوابِ آزمایش بارداری بود که بازم با جواب قابل پیش‌بینی مرد مواجهه شدیم.
بعد رفت سمت طنزهای سطحی، بعد یهو وسط طنز کارکترها متوهم شدن که اصلا این توهم منطقی نداشت. بعد پدر اومد اونم یه سری طنز انداخت. بعد راهبه‌ها اومدن... دنبال بازی کردن...! بعد دنبال ناخن گشتن همه... اصلا شرحه شرحه...!! غیر منسجم!

آیا تعلیق داشت؟
نمایشنامه تعلیق نداشت.
ولی من تو تعلیق بودم و همش منتظر بودم ببینم خب که چی؟! آیا اصلا قراره اتفاقی بیوفته؟!

نورپردازی خاصی نداشت کار و یه نور کلی بود.

طراحی صحنه هم که معمولی بود.

بازیگری هم که سه کارکتر متوسط بود، نقش سنگینی هم نداشتن.
در ابتدای نمایش هم که بازیگران با صدای آروم صحبت میکردن و گاهی خودشون هم نمیشنیدن چی میگفتن.

بازیگر اضافه زیاد داشت نمایش و کارگردان میتونست حداقل از ۳ تا بازیگرِ دیگه بازی بگیره.

با توجه به تیم، نمایش خوبی به نظر میاد.
به هر حال در ۲۲ بهمن به تماشای « درد » خواهم نشست. :)

📌درباره نمایش «من»

این نمایش رو به شخصه در جایی از زندگیم دیدم که واقعا بهش نیاز داشتم.
اما این که چون نیاز داشتم خوشم اومد و تحت تاثیر قرار گرفتم؟!
خیر... وقتی کمی دورتر از خودم وایسادم، دیدم که هر شخصی نیاز داره که این نمایش رو ببینه، یا لااقل در این باره مطالعه داشته باشه...
مواجهه انسان با خودش. با من درونش، و این که آیا توانایی تحمل و یا مقابله با خودش رو داره یا نه!؟ آیا به صلح درون رسیده یا با خودش در تکاپو و جنگه!؟ من برتر و خودخواه و من کودک و سرخوش!!
تو این نمایش شما وارد یک اتاق تراپی میشید و با خودتون مواجهه خواهید شد و در کنار این تراپی از بازی‌ها و نمایش هم لذت ... دیدن ادامه ›› خواهید برد.
میزانسن مربعی که توسط یک دایره محاط شده بود و یه جورایی مفهومی از این نمایش رو می‌رسوند، و علاوه بر اون دید تماشاگر هم از تمام زوایا درست بود و مشکلی نداشت.
نورپردازی و موسیقی هم مشکلی نداشت و همه چیز سر ضرب و ریتم پیش رفت.
و پیرنگ و درون‌مایه متن نمایشنامه هم به درستی و کامل پرداخت شده بود و به نمایش گذاشته شده بود.
شخصیت پردازی‌ها هم کاملا به درستی انجام شده بود برای کارکترها. کودکی و گاهی زنانگی که درون همه ما هست... ظالمی و بداخلاقی... همه چیز با جزئیات درست انجام شده بود.
بازیگری رو که دیگه نیاز به گفتن نیست و عالی بود.

فقط این که در تگ نمایش زده شعر و ادبیات... که به نظرم اصلا نمی‌خورد به نمایش و باید روانشناختی رو هم به ژانر نمایش اضافه می‌کردند.
و تنها ایرادی که میشد گرفت به زور، اونم اینه که حرکت وزیر تو شطرنج اشتباه بود.😁
همین.
امتیاز من به نمایش ۴ونیم از ۵

نمایش دیشب میانگین امتیاز هالین شد ۳ از ۵

من خودم به شخصه این امتیاز رو دقیقا درخور کار میدونم. چرا که سلیقه مخاطب‌های این مدل نمایش و فرم این کشش رو نمیده که امتیاز بخواد بالاتر باشه. و از لحاظ ارزشی نمره‌ی قابل قبولی رو کسب کرده.

این ‌نمایش دو مدل مخاطب داره. یکی واقعا خوشش میاد و درگیر زیبایی و بعد مفهوم میشه. یکی هم میگه چی بود اصلا!؟ یا در بدترین حالت میگن چرا بازیگرا خودشون رو مینداختن زمین و اینکارارو میکردن!؟

برای من که دو بار دیدم نمایش رو، اول زیبایی بصری رو بیشتر گرفتم، و بعد مفهوم رو بیشتر درک کردم!؟
««از این به بعد اسپویل داره»»

🔻مفهوم ... دیدن ادامه ›› چی بود!؟
اگر در یک کلمه بخوام بگم، مفهوم «آگاهی» بود.
شما چه در فرم و چه در روایت شاهد این مفهوم بودین.
این که حضور یک قدرت برتر که بر انسان سلطه میکنه اجازه آگاهی نمیده و نمیذاره از این ماتریکس خارج بشه. قدرت برتر رو حالا هرچی که میخواید در نظر بگیرید، من حکومت‌ها و دولت‌ها در نظر میگیرم.
تمام کارکترها تسخیر این‌ قدرت برتر شدند، غیر از اون خانومی که کُرد زبان بود.
که مشاهده کردید که وقتی این خانوم وارد صحنه شد، اون شخص لباس قرمز که یه جورایی شومن بود و نماد رسانه‌ی تسخیری بود، لبخند از صورتش محو شده بود و از این عدم پیروی ترسیده بود. و در آخر هم این شومن تسخیر این خانوم کرد زبان شد.

اگر نمایش رو یک بار دیده بودم، میتونستم بگم شاید بازیگران وسط صحنه داشتند اتود آزاد میزدند برای خودشون. ولی بار دوم دیدم که حرکات دقیقا همونا بود و بازیگران طبق یک اصول و الگویی دارند پیش میرن.

تو صحنه ما یک در بسته داشتیم که اون شخص از اون در بسته نمی‌رفت بیرون و از اون یکی می‌رفت. که اینم داره میگه طبق الگویی که چیده شده باید پیش رفت. مثل موش‌هایی که براش مسیر تعریف می‌کنند تا طبق همین مسیر و الگو پیش بره. انسان هم همینه‌ در این نمایش‌.

در آخر هم باید بگم که من مخاطبی هستم که پیچیدگی و فکر کردن و کشف شهود در هنر برام جالب‌تره و سلیقم به این سمت میره. و قطعا اگر هنری بخواد ادای پیچیدگی دربیاره، کاملا مشخص میشه.
مخاطبی که سلیقش این نیست، نباید در نقد یک نمایش بگه که کارگردان نباید حالا انقدر پیچیدش میکرد، نباید کد میذاشت، نباید و بایدهای متفاوت که صرفا از سلیقه میاد.
دیگه کلی نماد و حرف هست که هرکی خواست بیاد تلگرام گپ بزنیم دربارش✌🏻